Net terug uit Barcelona. Wat een heerlijke stad. Een vier sterren hotel pal aan het strand met luxe ontbijt. En vijf dagen strakblauwe lucht met schitterende zon. Maar ook: wat een vreselijke stinkstad. Je ruikt veel meer benzineluchten en riooldampen dan hier (Utrecht pal aan de A27). Drie dagen lang crosste ik met zoonlief op knaloranje fietsen door het centrum. Fietspaden waren soms ver te zoeken dus dat was op zich al een avontuur. Veel Gaudi-invloeden en kunsthuizen. Leuk om te zien ook voor een 11-jarige. Mijn hoogtepunt zou zijn het Tàpiesmuseum. Deze grondlegger van de naoorlogse materiekunst is een groot inspiratiebron voor mijn manier van werken. Op de derde dag stonden we voor de Fundació Tàpies. Een grote bewaker in uniform legde ons uit dat het pand gesloten was. Okay, dan komen we morgen terug. Nee, signora het is voor zes maanden gesloten; restauracio. Van deze anti-climax moest ik wel even bekomen. Even naar de Ramblas, wat shoppen en een hele grote ijscoupe verorberen. In het museum voor hedendaagse kunst (MACBA) waar ik later was, hing ook nog wat van Tapiès. Helaas mocht je nergens foto's maken. De volgende dag namen we de kabelbaan naar het Miro-museum. Veel bekende werken en een megagroot geknoopt wandtapijt met dikke lussen en knotsen. Alhier was de tentoonstelling ‘Her Memory' te zien van Kiki Smith, een Duitse kunstenaar die grote installaties maakt van stoelen, ramen, sculpturen en levensgrote tekeningen op gekreukeld papier. Ze zet vaak vrouwen in de hoofdrol. Haar thema is vergankelijkheid. Sommige beelden lijken daardoor niet af of vergaan en dat is ook de bedoeling. Werk van Kiki Smith is nog te zien in het Fundació Joan Miró tot 24 mei.