Ik krijg wel eens een bos bloemen en soms een hele grote bij speciale momenten. Maar de bos die ik hier kreeg overtrof alles. Een weelderig boeket van rozen, lelies, korenbloemen, floxen en judaspenning werd in mijn schoot geworpen na afloop van een bijeenkomst. In juni was ik te gast op een dermatologencongres van het UMC. De bijeenkomst was in het Educatorium, het prachtige gebouw van Rem Koolhaas. Dit was de locatie voor een expositie van mijn serie Huidlandschappen. De artsen toonden interesse en herkenden de materie. Ik werd getrakteerd op mooie citaten zoals die van Paul Valéry: “Ce que l’homme á de plus profond, c’est sa peau.” Wat zoveel betekent als: Datgene wat de mens heeft op het meest diepe nivo, is zijn huid. Na de bevruchting ontwikkelt de huid zich als eerste uit de kiembladen. Vanuit de huid ontstaan de hersenen en van daaruit de ogen en het zenuwstelsel. In haar ontstaan is alles met alles verbonden en dat blijft zo volgens mij. Huidziekten ga je zo in een heel ander licht zien.

Enkele artsen wilden de serie naar hun kliniek halen en er is ook een werk verkocht. In de middag kwam er koninklijk bezoek. Prins Christiaan met zijn vrouw Annette en dochter Emma. Voor de kleine Emma was een schone taak weggelegd namelijk de opening van het digitaal Eczeemcentrum. Zij klom op het podium naast een aantal kinderen die een swingend lied zongen over ´erbij horen´. Toen mocht Emma op een knop drukken en was het centrum officieel geopend. Na afloop liep ik met moeder Annette nog even langs mijn schilderijen en vertelde over de achtergronden. Ze luisterde met veel belangstelling. En toen kwam dus die mega-bos die mij door de voorzitter werd overhandigd. En ik was niet eens thuis die week! Wat nu? De bloemen werden in de caravan gepropt en maakten de reis naar Zeeland. En daar hebben ze een week lang mogen pronken tijdens de Kunstschouw in de oude boerenschuur waar ik met zeven kunstenaars een tentoonstelling had die week.