Wat is dat spannend om aan zo'n open inschrijving mee te doen. Anoniem gekozen staat open voor kunstenaars en amateurs. Dit jaar is de kapstok: liefde. Iedereen die denkt iets bij te dragen hebben in dit thema, mag zijn werk inzenden. Je betaalt het inschrijfgeld en klaar. Dan begint het lange wachten. 
Eerst dacht ik: liefde? Ik heb helemaal niets met liefde. Ik maak landschappen en roest-reanimaties. Toen ging er iets borrelen. Vaak gebeurt dat onder de douche of ook wel op de fiets. Ik was al van plan iets te doen met vondsten en voorwerpen die om me heen zwierven na de dood van mijn moeder. Ze overleed in 2010. De knopendoos, de jarretels, de trouwfoto en vooral haar agenda-schrijfsels waren de stille getuigen. Maar het is meer ontdekte ik tijdens het maken. Het gaat over een generatie die niet meer leeft, ver voor de iPad en de iPhone. Ikzelf beweeg me er middenin. Mijn zoons sms-en en twitteren er lustig op los. Facebook is hun levensader. Ik leef in de tijd van sociale media maar heb ook nog voeling met de tijd van vroeger toen er nog met de hand werd afgewassen, de sokken gestopt en de kleding zelf gemaakt werd. Waar het eigen handschrift nog aanwezig was in papieren agenda's en persoonlijke voorwoordjes in boeken.
Zo ontstond 'In loving memory'.

Met dit werk heb ik in de rij gestaan voor Anoniem gekozen. Wat is het fijn als je dan te horen krijgt: 'Gefeliciteerd mevrouw, u bent door.' 
15 juni is de opening in het Gem in Den Haag.

In dit fimpje vertel ik over het werk.