Ze hadden er zo tussen kunnen hangen in de tentoonstelling Haar!, deze schilderijen met menselijk haar uit 2004, 2008 en 2014. Huid is een thema in mijn werk en het menselijk haar schuurt daar tegenaan. Cellen, weefsels, huidlagen, gezwellen, wonden en littekens  zijn allemaal terug te vinden in mijn organische werk van de afgelopen jaren. Menselijk haar heb ik meerdere malen verwerkt in de olieverf. De donkere pijpenkrullen van manlief zijn favoriet. My man's hair is de titel van een van de werken. De blonde lokken van mijn zoon van 17 kreeg ik een zakje cadeau toen zijn broer zijn kop had kaalgeschoren. De lokken zijn verwerkt in een soort pauwenogen in het grijsoranje werk getiteld Becoming an adult. Erg schrikken deed ik dan ook niet van deze harige tentoonstelling in hartje Utrecht. Sommigen vinden haar vies, voor mij zit het dicht op de huid. Letterlijk.

Het accent in de tentoonstelling Haar! ligt op mode en toegepaste kunst zoals de harige pumps van Zhu Tian. Ook de geschiedenis krijgt aandacht toen haar nog veel gebruikt werd als aandenken en sieraad. Zoals we nu een foto maken, maakten ze vroeger een kunstig haarstuk ter herinnering. Borduurwerk van haren is te zien op kussenslopen en in de nerven van blaadjes. Heel fijn knoopwerk. Anouk van Klaveren stelt de massaconsumptie in de mode aan de kaak in Project 000 004. Ze heeft van honderden mensen haren verzameld en dit opgeslagen in zakjes met nummers en kleurenkaarten van stofjes gemaakt die haar als grondstof hebben. Van de stof maakt ze vrolijke vlinderdasjes. Haar is ook te zien in meubels, ingelegd in epoxy. Het muzikale videowerk Hair Music The experiment van twee kunstenaars uit Litouwen is prachtig om te zien. De ene man heeft haar tot aan zijn billen en stelt dit beschikbaar als snaren voor de viool van de andere man. De snaren worden opgespannen, bespeeld en uiteindelijk afgeknipt en het hoofd geschoren. Ze eindigen als twee kale mannen. Een ander intrigerend videowerk is Shaving van Bart Hess waarbij een mooie man geschoren wordt met een immens groot scheermes van twee meter lang, camarabreed. Het spel met het scheerschuim wordt een rituele dans.

Indrukwekkend zijn de installaties achterin de zaal. In een video zien we het ontstaan van harige, vilten lappen. Deze worden vermaakt tot warme jassen en jacks met in het etiket: 100% human. Deze kunstenaar verzamelt haren en merkt dat Afro-amerikanen het meeste moeite hebben met het afstaan van haar. Voor hen hoort hun haar echt bij hun identiteit, hun ziel. Zij zien het niet als afval. Het is natuurlijk levend DNA-materiaal. Een gegeven waar kunstenaar Ted Noten op verder heeft geborduurd in zijn koffer van ingegoten kunsthars met een aantal haren. DNA Suitcase heeft hij aangeboden voor een ruimtereis. Het idee was dat een groep klonen van deze mensen op een andere planeet weer bijeen zouden komen maar NASA is  niet op zijn aanbod ingegaan. De installatie Warmth van de Servische kunstenaar Todorovic vult de laatste zaal. Pallets met harige dekens zijn op elkaar gestapeld. Deze installatie maakte hij voor de Biënnale van 2009 voor het Servisch paviljoen. Todorovic verzamelde drie ton haar in kapperszaken en militaire barakken. Het resultaat is 1200 m2 vilten, gerecyclede dekens van menselijk haar. Hier ligt tevens het DNA van een groot deel van de Servische bevolking als een sociale kaart van de natie. De dekens zijn enerzijds functionele objecten en anderzijds symbolisch. Haar wordt nu als afval weggeveegd in kapperszaken. De installatie Warmth maakt duidelijk dat haar ook als grondstof gebruikt kan worden. We sluiten af met het doneren van een lok haar in een grote glazen pot die al meer dan half vol is. Deze haren worden gebruikt in een Gesamtkunstwerk dat aan het einde van de tentoonstelling onthuld wordt. Beelden van de kunstwerken kun je zien op dit fotoblog. De tentoonstelling Haar is zeer de moeite waard en nog te zien t/m 29 mei in het Centraal Museum Utrecht.