Alda Koning

Nog een paar dagen en het Zeeuwse Schouwen-Duiveland is omgetoverd in een eiland vol kleur, vorm en beweging. Meer dan 100 kunstenaars tonen hun werk binnen en buiten, in weer en wind. Op bijzondere locaties zoals zeven kunstenaars die een grote boerenschuur inrichten tot tentoo

Lees meer >> | 3748 keer bekeken

Kiki Smith

Net terug uit Barcelona. Wat een heerlijke stad. Een vier sterren hotel pal aan het strand met luxe ontbijt. En vijf dagen strakblauwe lucht met schitterende zon. Maar ook: wat een vreselijke stinkstad. Je ruikt veel meer benzineluchten en riooldampen dan hier (Utrecht pal aan de A27). Drie dagen lang crosste ik met zoonlief op knaloranje fietsen door het centrum. Fietspaden waren soms ver te zoeken dus dat was op zich al een avontuur. Veel Gaudi-invloeden en kunsthuizen. Leuk om te zien ook voor een 11-jarige. Mijn hoogtepunt zou zijn het Tàpiesmuseum. Deze grondlegger van de naoorlogse materiekunst is een groot inspiratiebron voor mijn manier van werken. Op de derde dag stonden we voor de Fundació Tàpies. Een grote bewaker in uniform legde ons uit dat het pand gesloten was. Okay, dan komen we morgen terug. Nee, signora het is voor zes maanden gesloten; restauracio. Van deze anti-climax moest ik wel even bekomen. Even naar de Ramblas, wat shoppen en een hele grote ijscoupe verorberen. In het museum voor hedendaagse kunst (MACBA) waar ik later was, hing ook nog wat van Tapiès. Helaas mocht je nergens foto's maken. De volgende dag namen we de kabelbaan naar het Miro-museum. Veel bekende werken en een megagroot geknoopt wandtapijt met dikke lussen en knotsen. Alhier was de tentoonstelling ‘Her Memory' te zien van Kiki Smith, een Duitse kunstenaar die grote installaties maakt van stoelen, ramen, sculpturen en levensgrote tekeningen op gekreukeld papier. Ze zet vaak vrouwen in de hoofdrol. Haar thema is vergankelijkheid. Sommige beelden lijken daardoor niet af of vergaan en dat is ook de bedoeling. Werk van Kiki Smith is nog te zien in het Fundació Joan Miró tot 24 mei.
 

Lees meer >> | 8345 keer bekeken

Maria Roosen

Het komt niet vaak voor dat iemand een prijs in ontvangst neemt op sokken. Maria Roosen is zo iemand die gewoon op kousenvoeten het podium betreedt als zij de Singerprijs 2009 krijgt overhandigt. Ook op de uitnodiging was zij te bewonderen zonder schoenen met geblokte panty. Maria maakt uitleenlopend werk: aquarellen, installaties, glas, beelden van hout, gehaakte borsten en gebreide sculpturen zoals een metershoge zonnebloem. In één van de vitrines in Laren staan De pantoffels voor de reus van Rotterdam (1992). Ze maakte dit werk tijdens haar verhuizing van Arnhem naar Rotterdam toen ze haar grenzen als kunstenaar wilde verleggen. Het was even omschakelen van het kabbelende leven in de provincie naar het hectische city-gebeuren. Ze moest zich letterlijk aanpassen aan de maten van een grote wereldstad. Zo ontstonden pantoffels in maat 63 maar wel warm gevoerd en comfortabel.
Verder in het Singermuseum een rijtje blozende kannen aan haken. Hoezo kannen? In de NRC vertelt ze: „Tijdens het aquarelleren ontstonden in 1992 rare roze kanvormen op het papier. Ik was benieuwd hoe die er ruimtelijk in glas zouden uitzien en ben ze met een glasblazer gaan maken om erachter te komen welke het moest zijn." Zo ontstonden verschillende kannen en later bolvormen en kralen. De huid van het glas is telkens anders, robbelig, framboosachtig of pompoenachtig. Oneffenheden in het proces laat zij graag zien. De kannen in Laren hebben geen voet en hangen met hun grote handvaten aan haken. Elke kan en kleur is anders, elke tuit is anders en ook elk handvat is verschillend. Om dit te benadrukken heeft ze elke kan een naam gegeven: Isabelle, Charlotte, Marlene, Juliette, Georgina en Cecilia (2009). Het vermenselijken van objecten is één van haar karakterisieken. Zoals Kan met kabeltrui (1997) waarbij ze een kan een truitje aantrekt waardoor het handvat opeens een arm wordt. In de tentoonstelling reageert Roosen op de collectie van het Singermuseum wat het tot een boeiende kijkervaring maakt.
Het werk van Maria Roosen is nog te zien t/m 24 mei in het Singermuseum in Laren.
 

Lees meer >> | 2797 keer bekeken

Lique Schoot

Een kunstenaar die zichzelf op de huid zit is Lique Schoot. Zij heeft de aparte gewoonte om elke dag een foto van haarzelf te maken. Op de sofa, in de tuin, in de badkamer, op bed maar ook op vakantie en ook als ze ziek is heeft zij de camera in de aanslag. Zij doet dit al sinds 2003 en noemt het visuele dagboeken. Lique: “Ik maak nog steeds iedere dag een foto van mezelf en wil dat eigenlijk ook blijven doen. Het is haast een onderdeel geworden van mijn dagelijkse leven. Als ik op vakantie ga of weg, heb ik die camera altijd bij me. Het is een analoge camera die alleen bedoeld is voor die dagelijkse foto's.” Deze portretten zijn nu te zien in Amsterdam en roepen een heel eigen wereld op. Kunsthistoricus Flos Wildschut omschrijft het zo: “De portretten van Lique brengen op een indringende manier de nieuwsgierigheid naar boven. Op het eerste gezicht lijken ze onze honger naar intimiteiten te stillen. De portretten lijken het dagelijkse leven van Schoot te weerspiegelen. Ze zijn te vergelijken met snapshots, foto’s op een nonchalante manier genomen op elk willekeurig moment van de dag, zonder op scherpte of compositie te letten. Lique maakt zelf ook snapshots, waarvan slechts een deel geschikt is als basis voor haar schilderijen.” Tentoonstelling Ruimte voor Gedachten door Lique Schoot en Lee Eun Young.
Delta Lloyd - 3 april t/m 29 mei 2009. Open: ma t/m vrij van 9.00 tot 17.00 uur.

Mondriaantoren, Amstelplein 6, 1096 BC Amsterdam.
 

Lees meer >> | 3377 keer bekeken

Pipilotti Rist

Door de foto met de organische gevormde kleden op de grond werd ik verleid tot een uitstapje naar het Boymans in Rotterdam. Genieten van de excentrieke videowereld ‘Elixer' van Pipilotti Rist (1962, Zwitserland). Geweldig die naam ook, een ondubbelzinnige verwijzing naar Pippi Langkous. Deze Pipilotti heeft niet alleen de rode haren en blanke sproetenhuid van Pippie maar ook haar eigenzinnigheid. Dat begint al bij binnenkomst in de museumzaal waar je verzocht wordt ‘please take off your shoes'. Ik dacht eerst nog dat het een installatie was van paren afgedankte schoenen maar het was gewoon het schoeisel van de bezoekers die binnen waren en zich al gevleid hadden op zachte kussens om zo aan het plafond de videowereld van Pipilottie naar binnen te zuigen. Ik lag al tien minuten te zwijmelen in caleidoscopische beelden van kleur, lichamen, uitgeperste vruchten en bloemen toen mij de prachtige muziek pas opviel. Beeld en geluid zijn zo met elkaar verweven dat het een totaalervaring is. De installatie verbeeldt een levend wezen met hart, maag en longen. Het 'Gesamtkunstwerk' bestaat uit op elkaar afgestemde videowerken die gescheiden zijn door plafondhoge witte voile gordijnen. Rist is een kunstenaar in het mengen van beelden in lagen en kleuren, binnen-buiten, open-gesloten, verschijnen-verdwijnen, vloeien-stollen waren zo wat woorden die mij te binnenschoten bij het kijken naar haar werk. Uitstulpingen, welvingen, fluoriscerende kleuren, puur natuur, paradijselijk en psychedelisch. Haar werk is lastig om in woorden te vatten: je moet het gewoon zelf zien en ervaren. Een voorproefje kun je vinden op you tube. Elixer is nog te zien tot 10 mei in het Boymans van Beuningen in Rotterdam. Op woensdag gratis toegang. 2 mei is er een filmworkshop voor jongeren. 3 Mei: ‘Maak je eigen Pipilotti Rist video'.
 

Lees meer >> | 2143 keer bekeken

Vrouwen in de kunst

Centre Pompidou

gaat structureel aandacht besteden aan vrouwen in de kunst. Tate Modern in Londen deed dit al in 2007 toen zij in de aankopen expliciet rekening ging houden met sexe. Te vaak komt in tentoonstellingen alleen het werk van mannelijke kunstenaars voor het voetlicht. Kijk naar de tentoonstelling over Kunstballingen ‘Exile on Main St.' in het Bonnefantenmuseum in Maastricht: allemaal mannen. Liesbeth Brandt Corstius is een voorvechter geweest voor meer zichtbaarheid van vrouwen in de kunst. Het Arnhems museum voor moderne kunst loopt voorop in emancipatie. En dan gaat het vooral om een beleidsvisie en niet om incidentele tentoonstellingen over vrouwen zoals museum Boymans in Rotterdam die Charley Toorop naar voren schuift en momenteel furore maakt met Pippilotti Rist. Volgens Brandt Corstius zijn het tentoonstellingen die niet uit overtuiging worden gebracht maar vooral uit oppurtunisme. "Er zit geen beleid achter." Zij juicht het voornemen van Centre Pompidou van harte toe. En ik ook. Gerti Bierenbroodspot is in haar vroege jaren vaak afgerekend op haar vrouw zijn. Van de Cobramannen heeft ze geen hoge pet op. Ze waren jaloers op haar succes. "Ger Lataster wilde niet eens samen met mij exposeren." Bierenbroodspot is een kunstenaar die goed kan leven van haar werk, bewust geen kinderen heeft om zich helemaal aan de kunst te weiden. Haar advies: "Er helemaal voor gaan en lak hebben aan de buitenwereld."
Bron: Trouw 2 april
Schilderij: Proud woman (2002) www.elsvegter.nl
 

Lees meer >> | 2278 keer bekeken

Omgekeerde kleur

De kunstenaar Gertjan Scholte-Albers is in meerdere opzichten afwijkend van andere kunstenaars. Een beetje eigenwijs is kunstenaars eigen maar hij doet het wel helemaal op z'n eigen manier. Ten eerste trekt hij zich niet terug in zijn eigen atelier (lees: ivoren toren). De wind, de geur en het landschap heeft hij nodig om tot een olieverfschilderij te komen. Met zijn brommer en kar met schilderspullen trekt Scholte-Albers erop uit om de natuur in al zijn facetten vast te leggen. Bij slecht weer is hij ook buiten te vinden, terwijl het doek droog wordt gehouden door een plastic afdakje.
Ten tweede, en dat is meer inhoudelijk, gooit hij alle principes van de kleurencirkel over boord en geeft daar zijn eigen draai aan. Hij benadert wat hij ziet als een foto-negatief. Wat donker is wordt licht en wat licht is transformeert in donker. Om dit nauwkeurig te doen, heeft hij een soort omgekeerde kleurencirkel ontwikkeld. Alles krijgt een tegenoverliggende kleur. Zo ontstaat een landschap zoals dat volgens Scholte-Albers zou moeten zijn. Zijn schilderijen werpen letterlijk een ander licht op de werkelijkheid. Scholte-Albers bespeelt de natuur met kleuren en contrasten. Het gaat niet om de zichtbare realiteit maar om de beleving daarvan. Bij mij roept zijn werk een 'Wauw'-gevoel op. Wat een kleurintensie. De vrolijkheid spat er vanaf. De verfhuid laat woeste penseelstreken zien naast gladde lijnen en druipers. Klodders verf in de onderpartij maken het tot een robuust, ambachtelijk doorwrocht geheel. Hij heeft een voorkeur voor bomen en bossen maar maakt ook uitstapjes naar weilanden en dorpen, die ik minder verrassend vind. Het gaat hem om zijn gevoel. Zelf zegt hij het zo: "Dat gevoel is uiteindelijk een diep gevoel van ontzag voor de schepping. Als ik de verscheidenheid zie van die bomen, de dieren die ik hoor of zie dan overvalt me een soort huiver. Hoe oud is dit alles al, hoe vaak is het al niet lente geworden, herfst en winter? Dat gevoel is niet in woorden te vatten. Ik kan het alleen schilderen."
Deze kleurrijke kunstenaar die je absoluut een lentegevoel bezorgt, is nog te zien tot 29 maart in Galerie Utrecht, Burg. Reigerstraat 2a in Utrecht. Van zijn werk is een interessante dvd verschenen die bij de galerie verkrijgbaar is.
 

Lees meer >> | 5320 keer bekeken

Blote huid

In hun volle naaktheid.
Francien Krieg is een kunstenaar die mensen zeer levensecht portretteert. Kwetsbaar, ontroerend en intiem. Ze zit de kijker op de huid doordat ze de huid zo levensecht in beeld brengt. De poses waarin zij haar vrouwen of oudere mensen afbeeldt doen de rest. Met 'Beautiful flesh' verleidt zij de kijker om deelgenoot te worden van deze intieme portretten. Je komt even heel dichtbij.
Francien Krieg kruipt onder de huid.
Het betreft een overzichtstentoonstelling van Franciens schilderijen van de afgelopen drie jaar en haar meest recente werk. Op zaterdag 7 maart om 19.30 uur opent de tentoonstelling met een inleiding door schrijfster Joke Debaere.
Te zien van 8 maart t/m 12 april.
Locatie: galerie Pinart Genthof 21 8000 in Brugge te Belgie.
Open: do- vr- en zaterdag van 11 uur tot 18.00 uur. Zondag van 14.00 - 18.00 uur en op afspraak. Nadere informatie: info@pinsart.be

Lees meer >> | 2818 keer bekeken

Mooi kut!

‘Mooi Kut' is de naam van een expositie die al een tijdje door het land reist. De aftrap van de expositiereeks vond plaats in Groningen. Niet zonder reden is er gekozen voor de naam: Mooi Kut. Deze expositie ‘onderzoekt' de houding en visie in de maatschappij ten aanzien van de vrouwelijk geslachtsdelen. Wat is bijvoorbeeld de motivatie achter de nieuwste trend dat vrouwen hun schaamlippen laten corrigeren? Het gaat hierbij soms om meisjes van nog geen 15 jaar. Is de oorzaak hiervoor te vinden in de vele sexreclames, pornoblaadjes en -films? Of ligt wellicht de werkelijke oorzaak bij de betreffende vrouwen zelf? Zouden ze zich niet bewuster moeten zijn van hun eigenheid, hun waarde en hun seksualiteit? Eén van de kunstenaars is Erie Merkus. Hij laat zich inspireren door het beroemde schilderij ‘L'Origine du Monde' van Courbet waarin de vrouwelijke vulva zeer levensecht geschilderd is.
De kut wordt doorgaans vereerd of neergesabeld. Een middenweg in die uitersten lijkt nog steeds niet mogelijk. Neergesabeld door het scheldwoord: ‘Mooi Kut'. Het bekt lekker. Maar om die mooie kut te hebben, wordt er naar scalpels gegrepen. En wordt er niet naar de scalpel gegrepen om er ‘iets mooiers' van te maken, dan wordt de scalpel wel gebruikt om de kut te verminken, zoals het in een aantal culturen nog steeds gebruikelijk is. Want, ondanks het verbod op meisjesbesnijdenissen (in Nederland), vinden ze nog steeds plaats (ook in Nederland). Het is een probleem dat verder reikt dan onze landsgrenzen. De tentoonstelling Mooi Kut (Mea Vulva) toont diverse werken van kunstenaars uit Nederland en België. Mannen en vrouwen. Mijn werk Schaamteloos reist mee met de tentoonstelling. De kunstwerken tonen op zeer uiteenlopende wijze een visie op de vrouwelijke geslachtsorganen en willen graag discussie uitlokken. Wil je meepraten? Bezoek dan de blogs.
De expositie levert in elk geval een hoop publiciteit op. De SGP staat op zijn achterste poten en Floris Blom (Volkskrant) spreekt zich uit in Hart en ziel. De lust vergaat hem enigszins na een bezoek aan de tentoonstelling. De tentoonstelling reist door Nederland en zoekt nog expositie-locaties. Begin februari was deze te zien in Nieuwegein. Daarna reist de expositie naar België en Emmen. Half april in Waalwijk.
 

Lees meer >> | 5344 keer bekeken

Menselijke vormen

Tot en met 14 februari 2009 tonen drie kunstenaars hun eigenzinnige werk. Eline Peek schildert de menselijke, oudere huid in al haar finesses. Collega Anne Meijer schildert met veel passie en ingetogen (soms felle zuurstokroze) kleuren de jonge meisjes en de kinderwereld. Melanie Bosboom werkt ruimtelijk en toont een aantal installaties. Zij werkt veel met textiel, haar, oude kleding en maakt daar bizarre beelden van. Hun gezamelijk werk is in een spannende expositie bijeen gebracht onder de noemer "This Appearance" bij Laboratorio in Utrecht. Door de combinatie van de schilderijen van Eline en Anne en de beelden van Melanie ontstaat er een boeiend spel tussen harmonie en vervreemding waarbij de menselijke vorm in al zijn gelaagdheid centraal staat. Laboratorio, één van de weinige expositieplekken in Utrecht voor beeldende kunst, is open van woensdag t/m zaterdag van 13.00-18.00 uur. Op afspraak is Laboratorio op andere tijden te bezoeken. Laboratorio is gevestigd aan de Herenweg 60/62 in Utrecht. info@laboratorio.nl

Lees meer >> | 2311 keer bekeken