Landschap op betongaas

In Friesland staat het mooiste museum van Nederland. Vlakbij Heerenveen in het Oranjewoud reist Belvédère  op tussen de groene weilanden en laat een keur aan Friese kunstenaars zien. Bekende maar ook minder bekende.

In oktober toont het museum werk van Harmen Abma.  Deze schilder overleed in 2007 en in het museum is een overzichtstentoonstelling te zien van werk vanaf 1995 tot 2007. Abma schildert op doek dat opgespannen is op betongaas. De structuur van het gaas werkt door in de huid van het doek waardoor markante reliëfs ontstaan in de verf. Ook verwerkt hij vondsten en afvalmateriaal in zijn imposante doeken.  Zijn abstracte composities hebben een landschappelijke uitstraling. Virtueel ben ik al even in zijn atelier geweest. Via Avro’s kunstuur. Een bijzondere plek vol betongaas-werken. Zijn kinderen bewaren de nalatenschap. In het museum zijn gratis rondleidingen voor museumkaarthouders.  Reserveren via info@museumbelvedere.nl

Tentoonstelling van 17 oktober  t/m 13 december in museum Belvédère, Oranje Nassaulaan 12, 8448 MT Heerenveen-Oranjewoud. Met ruime, gratis plekken om te parkeren en volop wandelmogelijkheden na afloop en een lekker restaurant.

Lees meer >> | 2759 keer bekeken

Autowrak als kunst

Leidsche Rijn is een beeldenpark rijker. Aan de rand van Utrecht breidt de olievlek van huizen en flats zich uit. Kunst is hier ingezet als strategie bij de verstedelijking. Beter bekend als Beyond heeft Leidsche Rijn tien jaar lang geprofiteerd van kunstinitiatieven. Sommigen werden gewaardeerd anderen nauwelijks opgemerkt. Na tien jaar wordt Beyond opgeheven maar de stichting laat wel haar sporen na in de vorm van twaalf grote beelden. 11 September was de feestelijke opening. Sommige beelden zijn nog niet af zoals de Escher-achtige uitkijktoren Observatorium van Lucas Lenglet. In oktober is de opening en kan het publiek naar boven klimmen. Het geluidskunstwerk van Rob Voerman gaat heel mooi op in zijn omgeving. Een lichtbaken en ruïne of is het een podium?

De installatie Rituele Depositie van Mathilde ter Heijne toont persoonlijke objecten van bewoners in kokers. Zij heeft intensief samengewerkt met de bewoners van Leidsche Rijn.  En daar schort het ook wel eens aan. Voor de Wood Chapel van William Speakman, een prachtig bouwwerk van hout, moest een perenboom van 150 jaar oud flink gesnoeid worden. De eigenaar en bewoonster die al 60 jaar daar woont was daar erg door aangeslagen. Het controversiële beeld Barricade van Fernado Sánchez Castillo is zelfs geplaatst zonder instemming van de bewoners. Zijn opeengestapelde autowrakken roepen niet alleen weerstand op maar ook heftige emoties. Castillo wilde letterlijk een barricade opwerpen en grijpt terug op woelige actietijden en studentenopstanden in 1968 in Parijs en Turijn. Tijdens de opening werd de fik erin gestoken waardoor een geblakerd beeld achterbleef. Zijn beeld (opeengestapelde Citroën, een Fiat 500, een Vespa, autobanden en vlaggen – allen in brons gegoten) blokkeert de Beukenstrip, een belangrijke doorgangsweg in het park. De achtergrond en inspiratiebron begrijp ik maar de locatie vind ik vreemd. Het contrast van zijn beeld met de nieuwbouw van Leidsche Rijn zou prachtig zijn. Maak maar een beetje roering in zo’n slaperige voorstad. Maar de barricade staat in een oud stukje Vleuten, een klein dorp waar iedereen elkaar kent met oude noten-, peren- en appelbomen die daarvoor gesnoeid of totaal omgehakt zijn. De verontwaardiging bij deze bewoners is groot. Ze zijn aangeslagen en ergeren zich aan de zwart geblakerde kleur van het beeld. Het brons schijnt na verloop van tijd te verkleuren maar de bewoners zijn daar sceptisch over. Bovendien ergeren ze zich aan de 15 miljoen euro die het hele beeldenpark gekost heeft. Een impressie van een bewoner die ‘not amused’ is met deze kunstuiting: “Ik was onlangs even aan het wandelen door het park en zag twee mannen harken vlakbij de 'Barricade'. Een oude man en een jonge jongen. Ik vroeg  wat ze van het kunstwerk vonden. Die oude man zegt: ‘Ik lig hier vannacht wakker van mevrouw.’ Ik lachte want ik dacht dat hij een grapje maakte. Toen zei hij dat hij hier maar één dag hoefde te werken en morgen weer ergens anders, maar dat dit zo indrukwekkend was dat hij er stil van werd. Hij vertelde dat het hem aan de oorlog deed denken en niet begreep dat zoiets afschuwelijks wat doet denken aan oorlog in een wandel-recreatiepark komt. Ik zei’ sorry’ en toen zei hij: ‘Maar mevrouw,  ik ben al oud en ik ben blij als mijn vrouw vanavond de aardappelen weer op tafel heeft.’

Voor wie het zelf wil zien en ervaren Beeldenpark Leidsche Rijn is dagelijks toegankelijk en strekt zich uit over een groot, groen gebied. Heerlijk uitwaaien met de hond of de kinderen op een saaie zondagmiddag. Voor de route zie  www.beyondutrecht.nl

Lees meer >> | 2402 keer bekeken

Borduurkunst als fetisj

‘Ik houd van het fetisjistische karakter van een schilderij. Het feit dat het een uniek, handgemaakt object is en een sterke fysieke aanwezigheid kan hebben.’ Aldus schilder Michael Raedecker in Line-up, de catalogus bij de tentoonstelling in het GEM te Den Haag. Ik vind dat een mooie uitspraak die ik zo kan doortrekken naar mijn eigen werk. Het bijzondere van zijn werk vind ik de combinatie van spaarzaam verfgebruik en overvloedige borduursels. Van een afstand zijn de schilderijen verstild en sober. De vergrijsde tinten versterken dit. Hij presteert het om soms driekwart van het doek leeg te laten (opposite en nameless) en toch een indringend beeld neer te zetten. Het formaat van 3 meter breed en 2 meter hoog draagt daar ook aan bij. Van dichtbij zie je pas dat de doeken geborduurd zijn met garen, doorboord zijn met gaten en voorzien van losse eindjes wol en draad. Een feest om naar te kijken en van alles te ontdekken, zoals die letterlijke aantasting van het schilderslinnen. Zijn mooiste voorstellingen vind ik het wapperende (of stilhangende) wasgoed aan de lijn. In tipping point, piece en show blijken schijnbaar getekende lijnen echte draden te zijn. Een draadje van een hemdje is een echt draadje! Een verfspetter wordt een geborduurd vlekje. Hoezo borduren? Oorspronkelijk komt Raedecker uit het modevak. In een interview doet hij voor mij een heel herkenbare uitspraak. ‘Borduren is handwerk, een tijdverdrijf. Borduren heeft geen status. Ik had te veel respect voor schilderen als meesterschap om zelf nieuwe schilderijen te gaan maken.’ Zijn borduursels kun je vergelijken met de vondsten in mijn werk. Er is heel veel te kijken bij Raedecker. Het subtiele en het aandachtig borduren maakt het werk intiem en ontroerend. Ik heb er erg van genoten en raakte geïnspireerd. Opvallend tijdens de tentoonstelling vond ik de serieuze belangstelling van het publiek. Iedereen bleef lang naar het werk kijken zowel van veraf als dichtbij. Dat zie je wel eens anders in musea. Deze boeiende tentoonstelling van Raedecker, Line-up is nog te zien tot 1 november in het GEM, Den Haag.

Lees meer >> | 2869 keer bekeken

Filmpareltjes

De eerste keer dat ik Martin Riebeek hoorde spreken was op een avond in Utrecht georganiseerd door het CBK. Het thema van de avond was ‘reizen’. Hij vertelde hoe hij met een cameraman de grote wereldsteden bezocht met maar één vraag: wat is jouw paradijs? Hij was tot dit concept gekomen omdat hij ooit met gevangenen uit Veenhuizen had gewerkt en hen vroeg naar hun toekomstdromen en paradijs. Toen ik onlangs in KAdE te Amersfoort was, ontmoette ik hem weer. Hij gaf een toelichting op zijn aldaar tentoongestelde werk en deed dat bijzonder innemend en gepassioneerd. Martin komt over als een gevoelige en inlevende man. Ik kan me voorstellen dat mensen hun diepste verlangens en dromen aan hem prijs geven.

KAdE was dermate onder de indruk van zijn werk dat ze het videowerk 'Imagine Being there International' hebben aangekocht. De interviews gemaakt in Cairo, Nairobi, New York, Rio de Janeiro, Shang Hai en Amersfoort of all places! zijn pareltjes. Soms aandoenlijk, soms schokkend en vaak ontroerend. Je komt bijna niet met droge ogen van het scherm weg. In de ontvangsthal van KAdE zijn drie beeldschermen geplaatst met een camera erin. De sensor reageeert op beweging. Dus als je vlak voor het scherm plaats neemt, begint de persoon in kwestie naar je toe te lopen en vertelt zijn of haar verhaal over zijn eigen paradijs. Deze bijzondere confrontatie met kunst maakt het bijna tot een persoonlijke ontmoeting. Een prachtige vondst wat de hele installatie een meerwaarde geeft.

Werk van Riebeek is verder te zien in Het Factorium Tilburg  en op een rotonde in Houten. De interviews over het paradijs zijn zeer de moeite waard en kun je uitgebreid beluisteren bij KAdE, Amersfoort. Loop gelijk even verder voor de lopende tentoonstelling.

Lees meer >> | 2132 keer bekeken

Verbeelding aan de Kade

Veel kunst wordt gedomineerd door het concept. Hoe verfrissend is het als kunst gewoon kunst mag zijn. You see what you get. In het Amersfoortse Kade is de verbeelding aan de macht. 22 Kunstenaars, waaronder elf vrouwen, tonen hun creaties met verhalen, sprookjes, filmpjes in evenzoveel materialen: wol, collage, papier, verf, puzzelstukjes, siliconen en mensenhaar. Behalve dat het gebouw een aangename ruimte is waar de kunst goed tot zijn recht komt, is de tentoonstelling 'Wonderland' een speelse ervaring die de fantasie prikkelt. Een vorm van kunst die mij in elk geval raakt en tot de verbeelding spreekt. Zou het toevallig zijn dat 11 van de 22 deelnemende kunstenaars vrouw zijn? Curator en voormalig hoofdredacteur van Kunstbeeld,  Robbert Roos is er in geslaagd een spraakmakende openingstentoonstelling neer te zetten. Bij binnenkomst wordt je gelijk bij de strot gepakt door het intieme en beeldende werk van Patricia Piccini uit Australië. Big Mother (2005) toont de beschermende en omhullende liefde voor haar kleine baby. De moederfiguur houdt het midden tussen een aap en een mens. Piccini is gefascineerd door wetenschappelijke beelden van de inwendige mens. Het zette haar aan tot vragen over het mens zijn en de menselijke evolutie. Waar eindigt het dier en begint de mens? Haar beelden laten een harmonieus evenwicht zien tussen de verschillende creaturen. Een ander indrukwekkend beeld dat direct opvalt door zijn omvang is de boomstronk van Maartje Korstanje. Hangend over twee verdiepingen lijkt het een groot houten sculptuur. Bij nadere bestudering blijken de materialen stukjes karton en papier die aan elkaar gelijmd zijn. Verder in de tentoonstelling de borduurwerken van Hinke Schreuders en de textielwerken van Barbara Polderman. Opvallend is haar adelaar van stropdassen die hoog in de lucht een plek heeft gevonden. Intrigerend zijn ook de kleurrijke maar gewelddadige tekeningen van Martha Colburn. Met verf, puzzelstukjes en collagetechnieken toont zij de andere kant van beschaving in 'Triumph of the wild'. De overige niet genoemde kunstenaars zijn ook de moeite waard om te bekijken. Bovendien is dit stukje Amersfoort aan de Eemkade een mooie plek om te vertoeven. Op loopafstand is het Eemstrand (in de zomermaanden).

Wonderland, looking through the lookingglass is nog tot 31 augustus te zien in Kunsthal Kade, Smalle pad 3, Amersfoort. Maandag gesloten.

Lees meer >> | 2119 keer bekeken

Ontsnappen in een Fort

KunstFort Asperen staat garant voor spraakmakende multidisciplinaire tentoonstellingen. Twaalf kunstenaars en ontwerpers zijn deze zomer door twee curatoren geselecteerd om invulling te geven aan het thema RETREAT. Sommigen hebben speciaal nieuw werk gemaakt, anderen tonen oud werk op deze bijzondere locatie.

Het fort met zijn omgeving is de directe aanleiding voor de keuze van het thema RETREAT. Het fort heeft zijn oorspronkelijke functie verloren en de beleving van de ruimte en de plek is hiermee veranderd. Het fort is van een verdedigingswerk verworden tot een idyllische plek. Deze transformatie vormt het uitgangspunt van de tentoonstelling.

Wat bij binnenkomst gelijk de aandacht trekt, is de witte spiraal die zich door het hele fort slingert. Of moet ik zeggen: sculptuur? Want een gevaarte is het zeker. De meubelmaker met wie ik op pad ben, is gelijk getroffen door het staaltje vakmanschap. Van breed naar smal, van conisch naar recht, van boven naar beneden beweegt het witte meubel zich door de ruimte en verbindt zo de drie verdiepingen van het Fort. Het lint functioneert ook als richtingaanwijzer. De aangebrachte diamantstructuur weerspiegelt de nissen en de kunstwerken. Het is duidelijk dat hier een architect achter zit: UNStudio van Ben van Berkel. Het bureau is ondermeer verantwoordelijk voor het ontwerp van de Erasmusbrug in Rotterdam en het Mercedes-Benz Museum in Stuttgart.

De eerste nis toont iets bekends: een caravan van roestvrijstaal. Ja, een plek om je terug te trekken. Alleen deze van Andrea Zittel is wel erg Spartaans. Een wereld van kleur laat Jerszy Seymour zien in zijn Eroto-production. Conform Jackson Pollock heeft hij de vloer ondergesprenkeld met kunststof slierten: paars, roze en geel. Zijn hele oeuvre wordt gekenmerkt door het gebruik van technologisch nieuwe materialen. Zijn nis heeft hij getransformeerd tot een plek ter overdenking. In het midden is een verhoging, een soort bed waarop je kunt liggen. In de ruimte zijn tientallen varens in baskets gehangen, bewerkt met de druppeltechniek waardoor het een gezellige plek dreigt te worden. De varens voelen zich overigens prima thuis in deze vochtige omgeving. Beneden in de kelder van het fort zijn ze druk met pompen en water afvoeren. Storend of charmant, vraag ik me af. De overige tien kunstenaars tonen werk op het gebied van kunst, architectuur, mode, video en geluid. De moeite waard! De zelfgemaakte appeltaart in het bijbehorende restaurant is een smakelijke voltreffer!

RETREAT is nog te bezoeken tot 20 september, Kunstfort Asperen, Langendijk 60 Acquoy.

Lees meer >> | 2175 keer bekeken

Jack & Jill

De jaarlijkse Kunstschouw op Schouwen Duiveland heeft meer dan tienduizend bezoekers getrokken. Op onze locatie in Kerkwerve trok een publiek van ruim duizend mensen voorbij. De reacties waren enthousiast zowel over de inrichting, het werk en de oude boerenschuur. Het was treffend hoe goed de keramiek van Bep Fränzel combineerde met mijn huid- en aardelandschappen. Het werk van Alda Koning die minutieus menselijke huid in beeld brengt, zorgde voor veel bewondering en verbazing ´Hoe komt ze erop?´ Het werk van Linda Seine die grote vrouwenportretten op meubelstof tekent vormde een passend contrast. Atten van der Vlugt toonde zijn karakteristiek bewerkte beelden van hout en steen. ´De spin´ stond binnen en vormde een marmeren schaal, rood van binnen en op poten van giethars met daarin boompeulen verwerkt. Heel bijzonder. Mark van der Staay toonde zijn bomeninstallatie buiten van WoWo. Een geweldig onderzoeksproject waarin hij mensen regelmatig rondleidde en op het verkeerde been zette. De keramiste Margreet de Vries liet breekbaar werk zien waarin beweging centraal stond.

De Kunstschouw sloten we af met het kunstenaarsmaal. Tijdens deze culinaire avond (met veel mosselen) werd de winnaar van de Kunstschouw Award voor jonge kunstenaars bekend gemaakt. Deze ging naar Corrine Bot uit Rotterdam met haar video- en fotoproject Jack & Jill. Ik vond het een geweldig project en een supervondst. Ze toont de stoere Jack (spijkerbroek, zwart T-shirt) naast de lieve Jill (spijkerbroek, wit T-shirt) op de bank, in hun huis, in Parijs of Berlijn. Het eigentijdse, trendy stel  poseert op hun gemak met de wervende tekst ´Jack & Jill, collect them all´. Corrine Bot gaat nog heel lang door met dit project denkt ze. Tot hun dood. Tenzij Jack en Jill uit elkaar gaan, maar die kans is klein omdat zij beide personages zelf speelt. Met de zelfontspanner maakt ze foto na foto en knutselt dat digitaal in elkaar tot een nieuw beeld. Het lijken allemaal toevallige opnamen, snapshots. Bot kreeg voor dit project een bronzen beeld van Marian van Puyvelde ´Op naar de top´ en een aanmoedigingsprijs.

Lees meer >> | 2600 keer bekeken

Bloemen voor huid

Ik krijg wel eens een bos bloemen en soms een hele grote bij speciale momenten. Maar de bos die ik hier kreeg overtrof alles. Een weelderig boeket van rozen, lelies, korenbloemen, floxen en judaspenning werd in mijn schoot geworpen na afloop van een bijeenkomst. In juni was ik te gast op een dermatologencongres van het UMC. De bijeenkomst was in het Educatorium, het prachtige gebouw van Rem Koolhaas. Dit was de locatie voor een expositie van mijn serie Huidlandschappen. De artsen toonden interesse en herkenden de materie. Ik werd getrakteerd op mooie citaten zoals die van Paul Valéry: “Ce que l’homme á de plus profond, c’est sa peau.” Wat zoveel betekent als: Datgene wat de mens heeft op het meest diepe nivo, is zijn huid. Na de bevruchting ontwikkelt de huid zich als eerste uit de kiembladen. Vanuit de huid ontstaan de hersenen en van daaruit de ogen en het zenuwstelsel. In haar ontstaan is alles met alles verbonden en dat blijft zo volgens mij. Huidziekten ga je zo in een heel ander licht zien.

Enkele artsen wilden de serie naar hun kliniek halen en er is ook een werk verkocht. In de middag kwam er koninklijk bezoek. Prins Christiaan met zijn vrouw Annette en dochter Emma. Voor de kleine Emma was een schone taak weggelegd namelijk de opening van het digitaal Eczeemcentrum. Zij klom op het podium naast een aantal kinderen die een swingend lied zongen over ´erbij horen´. Toen mocht Emma op een knop drukken en was het centrum officieel geopend. Na afloop liep ik met moeder Annette nog even langs mijn schilderijen en vertelde over de achtergronden. Ze luisterde met veel belangstelling. En toen kwam dus die mega-bos die mij door de voorzitter werd overhandigd. En ik was niet eens thuis die week! Wat nu? De bloemen werden in de caravan gepropt en maakten de reis naar Zeeland. En daar hebben ze een week lang mogen pronken tijdens de Kunstschouw in de oude boerenschuur waar ik met zeven kunstenaars een tentoonstelling had die week.

Lees meer >> | 3376 keer bekeken

Fort & Fantasie

Lees meer >> | 2277 keer bekeken

Kunst op het water

Varen op het water op een lome zondagmorgen met kunst die langzaam voorbij schommelt. Varens en muurbloempjes, kloostermuren en koerende duiven schuiven voorbij en af en toe moet je bukken voor de volgende boogbrug. De schoonheid van het verschil is een manifestatie in de grachten en singels van Amersfoort. Per boot trek je langs de verschillende kunstobjecten. Dit jaar is er voor gekozen om een beeldend kunstenaar aan een dichter te koppelen. Dat levert verrassende combinaties op. In sommige kunstwerken zijn beeld en tekst totaal verweven. Zoals bij het monumentale beeld Verscholen in schoonheid van Anneke Schollaardt waarin alle letters van het gedicht van Ali Serik in staal zijn uitgefreest. Zo ook in het moNUment van Krijnie Beyen, een brug waarin het gedicht van Jos Hest is verwerkt. In andere beelden staat het gedicht tamelijk los van het beeld zoals in de combinatie Elaine Vis en de dichter Massoud Memar. Een gids vertelt tijdens het varen het een en ander. Zo noemt hij de mannetjes van Vis terroristjes. In de brochure ligt juist het accent op 'lopen over water' en het rotsvaste geloof dat je daarvoor moet hebben. In mijn boot ging de goede man ook de gedichten declameren en verstoorde zo de stilte van die lome zondagmorgen. Goed bedoeld maar niet noodzakelijk omdat je een prachtige catalogus krijgt bij deze zomerse kunstvaarroute. Hierin zijn alle gedichten en beelden van de kunstenaars opgenomen. De Kunstvaarroute is nog te bevaren tot eind oktober. Een kaartje kost € 6,- en reserveren is gewenst.

Lees meer >> | 2448 keer bekeken