Creëren in voeding en kunst

Wat hebben voeding en kunst gemeen? In ieder geval mijn persoon. Ik houd van beide. Kunst bewonder ik van anderen als ik tentoonstellingen bezoek en ik schrijf daar graag over op dit blog Huidlandschappen. Elk blog is weer een creatie. Van kunst en creativiteit geniet ik bij mijn cursisten die hun eigen werk scheppen en de kunst van creëren geeft mij zelf voldoening bij het schilderen. Er is niets mooiers dan het maken van een kleurrijk schilderij in vette olieverflagen waarbij de verf je steeds weer voor verassingen stelt. Graag laat ik de verf via het paletmes zijn eigen weg zoeken en dan ontstaan vanzelf kleine wondertjes op doek.

Lees meer >> | 2209 keer bekeken

Silence out loud, Kranenburgh - tentoonstelling Joost Zwagerman

Lees meer >> | 1547 keer bekeken

The Prophecy of Bees - Kunstfort Vijfhuizen

Als liefhebber van het werk van Maartje Korstanje ben ik naar Fort Vijfhuizen geweest om haar inspirerende organische werk te zien. Samen met andere beeldend kunstenaars reflecteert zij op de relatie tussen mens en dier. Het uitsterven van de bijenpopulatie wordt als metafoor gebruikt voor de kwetsbaarheid van de natuur. Rudolf Steiner voorspelde al in 1923 dat de bijen het moeilijk gaan krijgen als de kunstmatige bijenteelt voortgezet wordt. Bijen staan wellicht ook bloot aan onze elektromagnetische velden (leve de mobiele telefoon!) waardoor hun fijne voelsprieten niet meer goed kunnen focussen en waardoor hun onderlinge communicatie wordt verstoord. Zo zou het kunnen dat ze de juiste bloemen met honing missen en de bestuiving van landbouwgewassen gevaar loopt. Het Kunstfort is een magische plek voor deze thematiek. In de koude, donkere binnengewelven komt de kunst tot leven en er zouden maar zo duizenden bijen kunnen krioelen. Gelukkig krioelen ze alleen op videoschermen. Korstanje opent de tentoonstelling met een aantal grote sculpturen. Vroeger werkte zij alleen met papier en karton maar de laatste jaren experimenteert ze met andere materialen zoals verf, epoxy en kunstleer. Het glimmende leer suggereert iets van kevers en schilden en contrasteert met de ruige, doorleefde huid van de beelden. Haar werk met de huidachtige structuren en organische vormen blijft mooi om te zien. Er zijn verschillende videowerken en filmpjes van bijen. Zo laat Sara Bjarland de doodsstrijd van een bij zien. Waar eerst het lijf van de bij nog draait en kronkelt en de voelsprieten druk op en neergaan, verstilt het beeld meer en meer totdat alleen nog de trilhaartjes bewegen. Uiteindelijk komt alles tot rust. Als uitsmijter is het oude videowerk van Joseph Beuys te zien waarin hij met een dode haas de galerie doorloopt. Zijn gezicht is ingesmeerd met honing en bladgoud. De thematiek is voor mij niet helemaal uit de verf gekomen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in een koud fort ook weinig geduld kan opbrengen voor allerlei videofilmpjes. Toch is de plek een beleving en de moeite waard. Buitenom het fort is een pad aangelegd met oude grafstenen en bijkomen kan in Restaurant 't Fort waar ze heerlijke hapjes serveren aan het water. Zie hier de foto's van de tentoonstelling.

Lees meer >> | 1389 keer bekeken

Haar!- Centraal Museum Utrecht

Ze hadden er zo tussen kunnen hangen in de tentoonstelling Haar!, deze schilderijen met menselijk haar uit 2004, 2008 en 2014. Huid is een thema in mijn werk en het menselijk haar schuurt daar tegenaan. Cellen, weefsels, huidlagen, gezwellen, wonden en littekens  zijn allemaal terug te vinden in mijn organische werk van de afgelopen jaren. Menselijk haar heb ik meerdere malen verwerkt in de olieverf. De donkere pijpenkrullen van manlief zijn favoriet. My man's hair is de titel van een van de werken. De blonde lokken van mijn zoon van 17 kreeg ik een zakje cadeau toen zijn broer zijn kop had kaalgeschoren. De lokken zijn verwerkt in een soort pauwenogen in het grijsoranje werk getiteld Becoming an adult. Erg schrikken deed ik dan ook niet van deze harige tentoonstelling in hartje Utrecht. Sommigen vinden haar vies, voor mij zit het dicht op de huid. Letterlijk.

Lees meer >> | 1352 keer bekeken

Gertjan Scholte-Albers in Pulchri

Het werk van de Groningse kunstenaar Gertjan Scholte-Albers is momenteel te zien in Pulchri Den Haag. Zijn kleurrijke olieverfschilderijen hebben allemaal het landschap als thema. Hiervoor trekt hij steevast de natuur in met zijn brommer en fietskar. Woeste berkenbossen en verstilde polderlandschappen beroeren de ziel. Het palet van deze buitenschilder verleidt en is hier en daar explosief. In zijn kleurgebruik hanteert hij vaak de complementaire kleur. Groene bomen worden rood, blauwe luchten kleuren oranje waardoor levendige landschapsportretten ontstaan. Scholte-Albers verstaat de kunst om met ruige verfstreken afgebroken takken of de bast van een berkenboom te suggereren. Groene verfklodders worden dwarrelende blaadjes en brengen zo beweging in het statische bos. Dat maakt zijn werk interessant om naar te kijken zowel van veraf als van dichtbij. Klik hier voor een overzicht.

Lees meer >> | 1529 keer bekeken

Vruchten van het voorjaar

Tussen de oude bomen van Amelisweerd kom je oog in oog te staan met de robuuste werken van Armando. Zijn laatste tentoonstelling ‘Vruchten van het voorjaar’ is te zien in het MOA, een huis van kunst in de natuur. De werken zijn gemaakt in 2015 in zijn atelier in Haarlem en Berlijn. Het diepe zwart uit zijn eerdere werk maakt plaats voor lichte blauwen, lentegroenen en felle roden. Naarmate de kunstenaar ouder wordt, verschijnen er meer kleuren zo lijkt het. Zijn ijle werken ‘Der Fluss’ zijn heel stemmig neergezet in de ruimte met Chinese behangsels. Het stromende water geeft zijn werk een prettige levendigheid en zachtheid. De vondst is een nieuw thema in zijn werk evenals het thema ‘benen’. In ‘Fundstuck’ zien we een embryonaal wezen, een oervorm die in niets lijkt op iets maar alles in zich heeft en direct aansluit bij de bodemvondsten van Amelisweerd. In het bloedrood gekleurde ‘Damals’ grijpt hij terug op zijn vorige werk. Het aangrijpende rood herinnert ons aan alle brandhaarden in de wereld. Vrede is nog steeds een droom.

Bijzonder aan deze tentoonstelling is de combinatie met de opgravingen uit de eeuwenoude tuin. Bij de herinrichting van de tuin kwamen honderden porseleinen en aardewerken scherven tevoorschijn. Deze bodemvondsten gaan de dialoog aan met de schilderwerken en de gedichten van Armando. Geen vrolijke gedichten maar altijd verzen met een verwijzing naar de dreiging en de donkerte van het menselijk bestaan. Nieuw zijn de materie-etsen met carborundum. Deze monochrome etsen in reliëf doen weer denken aan zijn vroegere werk in zwart wit.

‘Vruchten van het voorjaar’ is een tentoonstelling om in stilte te bezoeken. Traag en langzaam, mijmerend. Gecombineerd met een lekkere herfstwandeling door het bos, kun je hier zo een dag zoet brengen. Vergeet niet na afloop een bezoekje te brengen aan de Veldkeuken met biologische broodjes, taartjes en heerlijke koffie. Je kunt er ook vers zelfgebakken brood kopen voor thuis. Een voorproefje met foto’s van het werk van Armando is te zien op Flickr. De tentoonstelling in MOA is nog te bezoeken t/m 6 maart 2016.

Lees meer >> | 1478 keer bekeken

Armando in Natura Artis Magistra

Lees meer >> | 1751 keer bekeken

Textielbiënnale Museum Rijswijk

Museum Rijswijk heeft er sinds de verbouwing in 2012 een nieuwe vleugel bijgekregen naast de negentiende eeuwse vertrekken van het historische Tollenshuis. Het is verrassend om te zien hoe kunstenaars deze historische omgeving gebruiken voor hun werk. Amanda McCavour vult een van de kamers met transparante, platte, koloniale meubels die aan draden zweven in de ruimte, Livingroom. Kwetsbaar en ijl materiaal dat door de hoeveelheid de impact van een beeld krijgt. Het sterkst in het toe-eigenen van de ruimte is Derick Melander met zijn installatie Into the Fold. Hij werkt graag met afgedankte kledingstukken die hij rangschikt op kleur waardoor regenbogen in zijn werk ontstaan. In Rijswijk deed hij een oproep in de plaatselijke krant om textiel te verzamelen. Een enorme stapel vintage, bijeen gehouden in een houten frame, heeft in de voormalige werkkamer van de dichter Hendrik Tollens de historische meubelstukken opgeslokt. Kasten, een spiegel en een houten stoel steken brutaal uit het blok textiel de ruimte in. Pauline Nijenhuis is een van de twee Nederlandse kunstenaars. Haar kleine werkjes in de vitrines doen eerst wat knutselachtig aan maar bij langer kijken zie je de landschappelijkheid in beeld gebracht vanuit een rijdende auto. Dat perspectief is leidend voor haar werkfoto’s; stills van onnatuurlijke snelheid. De zijspiegel van de auto laat ze regelmatig terugkomen in haar textielkunst. Ze combineert borduurtechnieken met droge acrylverf die zorgen voor de snelle, streperige lijnen. In haar grote werken zoals Fast world legt zij de snelheid van de samenleving minutieus vast met naald en draad. Contemplatief monnikenwerk wat contrasteert met haar thema. Ze bevraagt ons op de snelheid van leven, internet, multitasken en zappen.

Speldenprikken

Mijn favoriet op deze tentoonstelling is het werk van Katie Lewis met de prachttitel Datazwermen. Haar installatie is tot de essentie teruggebracht; naald en draad. De naald is een witte kopspeld geworden en samen met bruin garen weeft zij patronen op de muur geïnspireerd op spreeuwenzwermen. Bij elke speldenknop staat een datum die de suggestie wekt van wetenschappelijke dataverzameling. Met het meten en alles uitdrukken in waarden creëren we een schijnzekerheid volgens de kunstenaar. Het leven en zeker het menselijk lichaam is niet te vangen in cijfers. Om dit te bekrachtigen deelt Lewis speldenprikken uit. Datazwermen is een werk dat zowel van dichtbij als veraf fascinerend is. De kwetsbaarheid, het fragiele van de draden en de stapeling in drie verdichtende vormen maakt het voor mij tot een intrigerend werk. Bijna alle kunstenaars reflecteren op onze samenleving en bevragen de kijker met hun beelden van textiel.

Lees meer in het juninummer van Beeldenmagazine

Rijswijk Textiel Biënnale, 9 mei t/m 27 september, Museum Rijswijk.

Wil je meer foto's zien van de biënnale zoals het ontroerende werk van Henrique van Putten, kijk dan op Flickr Huidlandschap 

Lees meer >> | 1460 keer bekeken

Utrecht Down Under - Onder controle

Steeds meer oude fraaie gebouwen krijgen tegenwoordig een herbestemming. Zo werk ik zelf in een voormalig NS-gebouw aan het Utrechtse spoor met andere kunstenaars en creatieven. Maar wat te denken van een gevangenis met 116 cellen? Kunstliefde is de uitdaging aangegaan en heeft deze plek geannexeerd voor een unieke tentoonstelling 'Onder controle' van Utrecht Down Under. Kunstenaars reageren met hun werk op het thema 'controle'. Er zijn installaties, performances, videowerken, tekeningen, beelden en enkele schilderijen te zien. Het is fascinerend om door dit pand met deze bijzondere geschiedenis te dwalen. Een beetje creepy ook. De afgesloten en kleine celblokken geven je vanzelf een gevoel van beklemming. Je ziet de kleine wc's van rvs in de hoek van de ruimte. Ze zien er vies uit. Op sommige muren staan de aftelstreepjes met balpen nog op de muur. In een andere ruimte lees ik de teksten van gevangenen 'Ik ben eruit, nu zit jij hier'. Die entourage geeft de hele tentoonstelling een macaber tintje. Er valt weinig te lachen maar veel te ontdekken in dit rijksmonument waar ooit Herman Brood en Simon Vinkenoog nog opgesloten hebben gezeten.
Een paar kunstenaars licht ik eruit om het gevarieerde aanbod te tonen. Het thema controle biedt volop inspiratie en aanknopingspunten voor kunstenaars.

Robbie Cornelissen - een imposant grote tekening van een isoleerbed met riemen vult een van de muren in een open ruimte. De tekening van een executiekamer of isoleercel zuigt je naar binnen in een kale ruimte van leegheid en angst. In zijn tekeningen gaat het altijd over de grens tussen binnen- en buitenwereld. Het thema 'opgeslotenheid' is voelbaar tot in je nekharen.

Emmy Beenken - de stippenwerken van deze schilder irriteren me in eerste instantie een beetje. Pas bij nadere bestudering vind ik ze interessant om te zien. Beenken toont in haar stippen de elementaire deeltjes waaruit het universum en wijzelf bestaan. Ze drukt de olieverf door een mal waardoor er kleine, ronde stipjes over elkaar heen ontstaan in een ritmisch patroon. Een vaste ordening waar toch soms kleine oneffenheden in zijn te ontdekken.

Zeno van den Broek - ooit winnaar van de Kunstliefdeprijs laat ons geluiden horen die kenmerkend zijn voor het instituut gevangenis en de gevangenisarchitectuur. Ik hoor harde geluiden van staal, klappende deuren en dreunende geluiden. Helemaal niet prettig. Een gevangene zal veel horen wat niet prettig is maar waaraan hij niet kan ontsnappen. Gelukkig kan ik de cel bijtijds verlaten.

Elaine Vis - een bijzondere installatie die je gelijk ziet bij binnenkomst. Een tank met een fallusachtige loopschacht staat gericht op het binnenkomende publiek. Alleen dit oorlogstuig is gemaakt van zachte materialen en uitgevoerd in zachtroze tinten. Aan de achterkant is het door de materialenmix van panty's en satijn zelfs sexy om te zien. Het doet denken aan boudoirs, vrouwelijkheid, zachtheid. Misschien zelfs hoerig. Het materiaal geeft het werk een hele andere dimensie. Een tweede werk in een van de cellen met pvc-buizen laat heel visueel de controle in de celblokken zien.

Couzijn van Leeuwen - verweeft de huidstructuur van fruit en groente tot insectachtigen. Door een speciaal proces van droging evolueert de leerachtige huid van een meloen of sinaasappel tot een dier doordat de kunstenaar de schillen in bepaalde vormen componeert en controleert.

Joyce Overheul - is op een toeristenvisum naar Noord Korea gevlogen en heeft daar stiekum alles gefilmd. Ook al moest ze haar paspoort en telefoon inleveren toch is het met haar camera en computer gelukt opnames te maken van dit dictatoriale regime. Maar ook hier zijn bloementuinen, wordt getrouwd en de kermis bezocht maar de controle is overal. Een fascinerend reisverslag.

Edwin Stolk - behalve een stapel kaarten is in deze cel niets te zien. Dat is ook de bedoeling want het kunstwerk moet nog komen. Dat is namelijk het gesprek tussen jou en de kunstenaar. Je bent van harte uitgenodigd om met hem via de website een afspraak te maken om de dag erna in de cel in gesprek te gaan. De kunstenaar wil je graag overtuigen van de noodzaak van beeldende oppositie in de hedendaagse gecontroleerde samenleving. Ik vraag me af hoeveel mensen dit aandurven. En waarover praten ze dan? De inhoud van de gesprekken blijft vertrouwelijk. Zijn werk heet niet voor niets 'behind closed doors'.

Tanja Smeets - Organische sculpturen die op een vanzelfsprekende manier aanwezig zijn maar ook in het wilde weg lijken te groeien en zich vermeerderen. De kunstenaar wekt de suggestie dat de ongecontroleerde groei van weefsels en structuren de boel overneemt. Gevaar dreigt.

Andre Pielage - het werk wordt hem ingefluisterd door de plek. Dit keer een menselijke gestalte die op de vloer ligt. Gegoten in ruig en verfrommeld metaal waarin de celstructuren nog te zien zijn. Is de figuur dood? In ruste? In afwachting van de vrijheid?

De organisatie van Utrecht Down Under is in handen van Kunstliefde. De tentoonstelling wordt om het andere jaar georganiseerd afwisselend met de Utrechtse atelierroute in het andere jaar. Dit jaar is een selectie gemaakt van 36 kunstenaars uit 260 aanmeldingen. De curator voor deze tentoonstelling is Peke Hofman. Utrecht Down Under is nog te zien t/m 31 mei in de gevangenis aan het Wolvenplein Utrecht.

Lees meer >> | 1382 keer bekeken

Rothko en intimiteit

Lees meer >> | 1479 keer bekeken