Els Vegter - Blog

Overzichtstentoonstelling Samaya
6 juli 2017

In een voormalig klooster van de Augustinessen te midden van gras en polder, is een grote tentoonstelling van Els Vegter te bezichtigen. Vijftien jaar werken als beeldend kunstenaar heeft een aanzienlijk oeuvre opgeleverd. Een kleine vijftig werken doet mee aan de solo-tentoonstelling in het huidige conferentiecentrum Samaya. Huidlandschappen, Kustlijnen, Laagland en Landhuid als ook enkele assemblages met lood, roest of elfenbankjes verfraaien de nissen van de kloostergangen. Het licht van de binnentuin werpt zacht licht op de kleurrijke, gelaagde olieverfschilderijen. De opening eind juni werd druk bezocht en er werd gelijk een tweetal werken verkocht. In september is er nog een mogelijkheid om aan te haken bij een persoonlijke rondleiding van de kunstenaar. Heb je hiervoor belangstelling? Stuur dan even een mail aan info@elsvegter.nl

Lees meer >> | 1234 keer bekeken
Sieraden in de Oude Hortus
17 mei 2017
De combinatie van groene natuur en stralende sieraden in goud en zilver vormt een verassende. Een groep van 24 goud- en zilversmeden treedt sinds vijf jaar gezamenlijk naar buiten onder de naam 'Utrechtse schatten'. Dit keer is het werk van de eerste vrouwelijke hoogleraar van Nederland, Johanna Westerdijk inspiratiebron. Ze bestudeerde de natuur en in het bijzonder schimmels en de fytopathologie. Dit is terug te zien in de verschillende sieraadontwerpen. De groefjes van de onderkant van een paddestoel bij Anneke Schollaardt, de fragiliteit van een wandelende tak bij Kevin Timmerman, de iepziekte als inspiratiebron bij Arthur Abeille of heksenkringen die leiden naar sierlijke ringen van Maja Badnjevic. Elke kunstenaar vertaalt de wereld van ziekten en schimmels naar zijn of haar eigen ontwerp. De uitstalling in de oude hortus is bijzonder. Sommige halssieraden staan in kistjes op het water en drijven tussen de (papieren) waterlelies. Een heerlijke groene, meditatieve plek om rond te dwalen en je te vergapen aan zoveel moois. Wil je alle foto's zien? Kijk dan hier. De tentoonstelling Schatten in de Hortus IV: Leef! is nog te zien t/m 5 juni aan de Lange Nieuwstraat, Universiteitsmuseum Utrecht. Meer informatie www.utrechtseschatten.nl

Lees meer >> | 1389 keer bekeken
Dutch Design Week 2016
26 oktober 2016

Je zou er een week vakantie voor op moeten nemen om alles te kunnen zien in de Dutch Design Week Eindhoven. Ik heb me beperkt tot de Graduation Show in De Witte Dame, Strijp R met Piet Hein Eek en Sectie C in het buitengebied. Een middagvullend programma met een stuk van de avond erbij. De tentoonstelling van de afgestudeerden was druk bezocht en toonde ondermeer innovatieve brillen, meubels van dennennaalden, kasten beplakt met Google Earth beelden, headphones die omgevingsgeluiden filteren en lampen van koeiendarmen van studio KBB. Inspiratie genoeg voor kunstenaars en designers.

Sectie C was een busritje verder in het oosten van de stad. Hier hangt een heerlijke vibe van zelf maken, ambacht, stoere kunstenaars met grote werkplaatsen omringd door brandende vuren en biologische friet van de foodtruck. Er is genoeg ruimte om te dwalen. Ik leer een nieuw woord kennen; vermaler. Deze designer vermaalt je waardevolle spullen tot een nieuw tafeltje of krukje. Grafisch ontwerper en kunstenaar Coen Blankwaard heeft een grote studio vol Herman Brood-achtige kunst die ondermeer terug te vinden is op comfortabele poefjes. Verder toont hij trots zijn Leolux-stoel, een luxe fauteuil met een stofprint van de kunstenaar.

Juul Rameau heeft haar Utrechtse atelier onlangs verruilt voor een ruime plek op Sectie C in Eindhoven. Van schilderijen en bladmotieven heeft ze de stap gezet naar industriële lampen van olievaten en robuuste hekwerken. Ze werkt samen met een architect die gespecialiseerd is in duurzame en betaalbare woningbouw. Het huis wordt gesierd met een hekwerk van Juul. Zij legt zich toe op organische kunstwerken maar ook op akoestische oplossingen voor holle ruimtes.

Verder was ik erg gecharmeerd van het huid-achtige werk van kunstenaar Nacho Carbonell. Heerlijk om je te vergapen aan sculpturen van roest- of wasachtige materialen van objecten die de kunstenaar als levend organisme opnieuw in de ruimte plaatst. Verwonderlijk en intrigerend. Mooi en spannend. De DDW is nog te bezoeken tot zondag 30 oktober. Een must voor iedere kunst- en designliefhebber en ook voor volgend jaar weer een ritje Eindhoven waard. Gek genoeg was het mijn eerste keer. Ook daarvoor vind je tips in de folder met locaties in de categorie ‘must-see’. Een goede voorbereiding is het halve werk want er is erg veel te zien. DDW Eindhoven 22-30 oktober 2016.

Last but not least heb ik eindelijk kennis gemaakt met Strijp-R waar Piet Hein Eek zijn werkplaats heeft. Ooit begonnen met tafels en kasten van sloophout is deze ontwerper uitgegroeid tot een icoon. Dit jaar werkt hij samen met meubelgigant Ikea en gaat duurzame meubels van rotan aanbieden. Op het Strijp-terrein is een gigantische winkel met spullen van jassen tot lampen; van tafels tot tassen. In de vintage horecagelegenheid met lekkere happen kun je even bijkomen van al het moois en in de toonzaal is ruimte voor kunst van jonge ontwerpers. Het avondbezoek was veel te kort en nodigt uit om nog eens terug te gaan naar deze fantastische locatie waar ook nog Strijp-S te vinden is met inspirerende kunst en design. DDW – je raakt nooit uitgekeken.

Lees meer >> | 1911 keer bekeken
Creëren in voeding en kunst
15 juni 2016
Wat hebben voeding en kunst gemeen? In ieder geval mijn persoon. Ik houd van beide. Kunst bewonder ik van anderen als ik tentoonstellingen bezoek en ik schrijf daar graag over op dit blog Huidlandschappen. Elk blog is weer een creatie. Van kunst en creativiteit geniet ik bij mijn cursisten die hun eigen werk scheppen en de kunst van creëren geeft mij zelf voldoening bij het schilderen. Er is niets mooiers dan het maken van een kleurrijk schilderij in vette olieverflagen waarbij de verf je steeds weer voor verassingen stelt. Graag laat ik de verf via het paletmes zijn eigen weg zoeken en dan ontstaan vanzelf kleine wondertjes op doek.

Lees meer >> | 2623 keer bekeken
Silence out loud, Kranenburgh - tentoonstelling Joost Zwagerman
11 mei 2016

Heb je wel eens irritatie over de geluidsoverlast van je buren? Heb je wel eens overwogen je buren aansprakelijk te stellen voor de stilte die zij doorbreken? Kunstenaar Sarah van Sonsbeeck vroeg haar buren om tachtig procent van de huur te betalen omdat zij voor dat gedeelte haar woning vulden met geluidsoverlast. Zij onderzoekt de waarde van stilte en drukt dat uit in munten of goud zoals in haar werk Silence Is Golden But This Is No Silence. In de tentoonstelling laat zij een Faraday Bag en een Anti-Drone Tent zien waarin mobiele telefoons onbereikbaar worden. Zo herovert zij de stilte.
Stilte is onbetaalbaar en kun je niet kopen. Je kunt het wel opzoeken in de natuur, in de muziek of in de kunst. Joost Zwagerman heeft een intrigerende collectie samengesteld van beeldend werk waarbij de broosheid van stilte tastbaar wordt.
In museum Kranenburgh krijgen de werken alle ruimte. De indeling in verschillende zalen en thema's maakt het beleven van de stilte tot een gelaagde ervaring.
De stilte van het landschap spreekt misschien het meest tot de verbeelding. Uitgestrekte landschappen waar niets gebeurt horen hier thuis zoals het werk van Koen Vermeule en Tornado van Raoul de Keyser maar ook een boom Red Tree met een heftige rode bladerenkroon van Sandra Derks. Het schilderij zuigt je naar binnen en je verdwaalt tussen de duizenden oranje-rode blaadjes in de stilte.
De portrettengalerij hult degene in stilte door een zak over het hoofd, een sluier of een pet voor het hoofd. Het lijkt of ze niet gekend willen worden en ze omhullen zich met stilte en afzondering. Het paars van de sluier in La sacrifeé valt extra op als het gezicht in nevelen gehuld is. Het fotoportret van Bart met gesloten ogen krijgt iets heel verstilds en roept de vraag op of degene slaapt of net is overleden. Waar ligt de grens tussen stilte en dood.

Wat opvalt in deze tentoonstelling is het terughoudend gebruik van kleur. Veel schilderijen of beelden zijn wit, grijs of zwart of een combinatie daarvan. De zwarte schilderijen en zelfportretten van Maaike Schoorel zijn daar een voorbeeld van. Op haar crèmekleurige doeken gebeurt hoegenaamd niets terwijl er zich toch hele taferelen afspelen. De roden worden dan extra opvallend zoals de bladerenkroon van Sandra Derks of de rode koffiepotten van Klaas Gubbels. Een verstild stilleven. Het plezier van de verf is er ook. Dat zag ik het duidelijkst in het werk van schilder Tjebbe Beekman getiteld Der Psychoanalalytiker. De divan en het rode Perzische kleed zijn in uitbundige roden geschilderd met pasteuze verf en klodders hier en daar. Je wilt niets anders dan neerploffen op deze uitnodigende, zachte bank en je overgeven aan het niets. De emailleverf geeft de strakke boekenplanken weer met het Freudiaanse werk binnen handbereik. Hier kan de patiënt tot rust komen, zijn verleden overdenken en zakken in de stilte.

Er is ook de heftige stilte van oorlog en geweld. Kunstenaar Ronald Ophuis is een meester in het weergeven van de gruwelijke stilte. De stille minuten na een terreuraanslag of de bom die ontploft. Zijn werk Schedel toont het oorlogsveld na het geweld. Troosteloos en leeg. Maar ook de stilte na een Miskraam. Een van de meest indringende schilderijen op de tentoonstelling. Het bloed van de vroeggeboorte is nog zichtbaar tussen de benen van de afgebeelde vrouw en druipt op de tegels. Deze moeder ziet haar blijde verwachting in rook opgaan, blijft achter met lege handen en zal geen kirrende babygeluidjes horen. Het blijft voor haar oorverdovend stil. De foto's van deze tentoonstelling kun je hier bekijken.

Twee jaar is Joost Zwagerman bezig geweest met de voorbereiding van deze tentoonstelling. Er hangen werken van Marlene Dumas, Jan Dibbets, Jan Schoonhoven, Robert Zandvliet, Erwin Olaf, Atelier van Lieshout, Ina van Zyl, Rineke Dijkstra en vele andere internationaal bekende kunstenaars. Er is herkenning en ook verassing bij het nog onbekende werk en de combinaties van werken. Zwagerman is hierin een geweldige gids. Zijn kennis van de beeldende kunst is groots en meeslepend. Bij binnenkomst vallen we gelijk in zes grote schermen met opnames van De Wereld Draait Door. We zien Joost Zwagerman druk gesticulerend in beeld. Zonder dat je de gesprekken kunt volgen, zie je hoe Yvon Jaspers, Ali B en Matthijs van Nieuwkerk aan zijn lippen hangen. Zo ook het publiek. Wat een talent, een charisma en een stem die nooit meer spreken zal.
Deze tentoonstelling krijgt een extra lading omdat Zwagerman de opening nooit heeft meegemaakt vanwege zijn zelfgekozen dood. Ook die stilte is luid aanwezig. Zijn goede vriendin Jessica Durlacher schrijft hierover in de Groene Amsterdammer: "Als iemand die je kent het ongelooflijke doet dat zelfdoding is, laat hij zich plompverloren kennen in zijn meest intieme eenzaamheid. Het is een afwerping van maskers. Als zelfdoder laat je je kennen door nooit meer gekend te kunnen worden, je slaat de deur voor ieders neus dicht."
De tentoonstelling Silence out loud is nog te zien t/m 12 juni in Museum Kranenburgh, Bergen.

Lees meer >> | 1847 keer bekeken
The Prophecy of Bees - Kunstfort Vijfhuizen
11 mei 2016

Als liefhebber van het werk van Maartje Korstanje ben ik naar Fort Vijfhuizen geweest om haar inspirerende organische werk te zien. Samen met andere beeldend kunstenaars reflecteert zij op de relatie tussen mens en dier. Het uitsterven van de bijenpopulatie wordt als metafoor gebruikt voor de kwetsbaarheid van de natuur. Rudolf Steiner voorspelde al in 1923 dat de bijen het moeilijk gaan krijgen als de kunstmatige bijenteelt voortgezet wordt. Bijen staan wellicht ook bloot aan onze elektromagnetische velden (leve de mobiele telefoon!) waardoor hun fijne voelsprieten niet meer goed kunnen focussen en waardoor hun onderlinge communicatie wordt verstoord. Zo zou het kunnen dat ze de juiste bloemen met honing missen en de bestuiving van landbouwgewassen gevaar loopt. Het Kunstfort is een magische plek voor deze thematiek. In de koude, donkere binnengewelven komt de kunst tot leven en er zouden maar zo duizenden bijen kunnen krioelen. Gelukkig krioelen ze alleen op videoschermen. Korstanje opent de tentoonstelling met een aantal grote sculpturen. Vroeger werkte zij alleen met papier en karton maar de laatste jaren experimenteert ze met andere materialen zoals verf, epoxy en kunstleer. Het glimmende leer suggereert iets van kevers en schilden en contrasteert met de ruige, doorleefde huid van de beelden. Haar werk met de huidachtige structuren en organische vormen blijft mooi om te zien. Er zijn verschillende videowerken en filmpjes van bijen. Zo laat Sara Bjarland de doodsstrijd van een bij zien. Waar eerst het lijf van de bij nog draait en kronkelt en de voelsprieten druk op en neergaan, verstilt het beeld meer en meer totdat alleen nog de trilhaartjes bewegen. Uiteindelijk komt alles tot rust. Als uitsmijter is het oude videowerk van Joseph Beuys te zien waarin hij met een dode haas de galerie doorloopt. Zijn gezicht is ingesmeerd met honing en bladgoud. De thematiek is voor mij niet helemaal uit de verf gekomen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in een koud fort ook weinig geduld kan opbrengen voor allerlei videofilmpjes. Toch is de plek een beleving en de moeite waard. Buitenom het fort is een pad aangelegd met oude grafstenen en bijkomen kan in Restaurant 't Fort waar ze heerlijke hapjes serveren aan het water. Zie hier de foto's van de tentoonstelling.

Lees meer >> | 1617 keer bekeken
Haar!- Centraal Museum Utrecht
11 mei 2016
Ze hadden er zo tussen kunnen hangen in de tentoonstelling Haar!, deze schilderijen met menselijk haar uit 2004, 2008 en 2014. Huid is een thema in mijn werk en het menselijk haar schuurt daar tegenaan. Cellen, weefsels, huidlagen, gezwellen, wonden en littekens zijn allemaal terug te vinden in mijn organische werk van de afgelopen jaren. Menselijk haar heb ik meerdere malen verwerkt in de olieverf. De donkere pijpenkrullen van manlief zijn favoriet. My man's hair is de titel van een van de werken. De blonde lokken van mijn zoon van 17 kreeg ik een zakje cadeau toen zijn broer zijn kop had kaalgeschoren. De lokken zijn verwerkt in een soort pauwenogen in het grijsoranje werk getiteld Becoming an adult. Erg schrikken deed ik dan ook niet van deze harige tentoonstelling in hartje Utrecht. Sommigen vinden haar vies, voor mij zit het dicht op de huid. Letterlijk.

Lees meer >> | 1541 keer bekeken
Gertjan Scholte-Albers in Pulchri
11 mei 2016

Het werk van de Groningse kunstenaar Gertjan Scholte-Albers is momenteel te zien in Pulchri Den Haag. Zijn kleurrijke olieverfschilderijen hebben allemaal het landschap als thema. Hiervoor trekt hij steevast de natuur in met zijn brommer en fietskar. Woeste berkenbossen en verstilde polderlandschappen beroeren de ziel. Het palet van deze buitenschilder verleidt en is hier en daar explosief. In zijn kleurgebruik hanteert hij vaak de complementaire kleur. Groene bomen worden rood, blauwe luchten kleuren oranje waardoor levendige landschapsportretten ontstaan. Scholte-Albers verstaat de kunst om met ruige verfstreken afgebroken takken of de bast van een berkenboom te suggereren. Groene verfklodders worden dwarrelende blaadjes en brengen zo beweging in het statische bos. Dat maakt zijn werk interessant om naar te kijken zowel van veraf als van dichtbij. Klik hier voor een overzicht.

Lees meer >> | 1735 keer bekeken
Vruchten van het voorjaar
19 november 2015

Waldinneres, olieverf op doek, 2.00 x 2.00

Tussen de oude bomen van Amelisweerd kom je oog in oog te staan met de robuuste werken van Armando. Zijn laatste tentoonstelling ‘Vruchten van het voorjaar’ is te zien in het MOA, een huis van kunst in de natuur. De werken zijn gemaakt in 2015 in zijn atelier in Haarlem en Berlijn. Het diepe zwart uit zijn eerdere werk maakt plaats voor lichte blauwen, lentegroenen en felle roden. Naarmate de kunstenaar ouder wordt, verschijnen er meer kleuren zo lijkt het. Zijn ijle werken ‘Der Fluss’ zijn heel stemmig neergezet in de ruimte met Chinese behangsels. Het stromende water geeft zijn werk een prettige levendigheid en zachtheid. De vondst is een nieuw thema in zijn werk evenals het thema ‘benen’. In ‘Fundstuck’ zien we een embryonaal wezen, een oervorm die in niets lijkt op iets maar alles in zich heeft en direct aansluit bij de bodemvondsten van Amelisweerd. In het bloedrood gekleurde ‘Damals’ grijpt hij terug op zijn vorige werk. Het aangrijpende rood herinnert ons aan alle brandhaarden in de wereld. Vrede is nog steeds een droom.

Bijzonder aan deze tentoonstelling is de combinatie met de opgravingen uit de eeuwenoude tuin. Bij de herinrichting van de tuin kwamen honderden porseleinen en aardewerken scherven tevoorschijn. Deze bodemvondsten gaan de dialoog aan met de schilderwerken en de gedichten van Armando. Geen vrolijke gedichten maar altijd verzen met een verwijzing naar de dreiging en de donkerte van het menselijk bestaan. Nieuw zijn de materie-etsen met carborundum. Deze monochrome etsen in reliëf doen weer denken aan zijn vroegere werk in zwart wit.

‘Vruchten van het voorjaar’ is een tentoonstelling om in stilte te bezoeken. Traag en langzaam, mijmerend. Gecombineerd met een lekkere herfstwandeling door het bos, kun je hier zo een dag zoet brengen. Vergeet niet na afloop een bezoekje te brengen aan de Veldkeuken met biologische broodjes, taartjes en heerlijke koffie. Je kunt er ook vers zelfgebakken brood kopen voor thuis. Een voorproefje met foto’s van het werk van Armando is te zien op Flickr. De tentoonstelling in MOA is nog te bezoeken t/m 6 maart 2016.

Lees meer >> | 1731 keer bekeken
Armando in Natura Artis Magistra
16 juni 2015

Bunnik is sinds verleden jaar een museum rijker, het MOA, Museum Oud Amelisweerd. Op deze historische buitenplaats met Chinese behangsels aan de muren is het werk verzameld van kunstenaar Armando. Voorheen was zijn werk te bewonderen in de Elleboogkerk in Amersfoort maar dat museum is in 2007 helaas afgebrand. Een deel van de collectie is verloren gegaan maar niet alles. In de tentoonstelling Natura Artis Magistra gaat het werk van Armando in dialoog met het werk van tijdgenoten Sjoerd Buisman (beelden) en Charles Donker (etsen). De natuur in al haar schoonheid en verval is het bindende element tussen de drie (oudere) kunstenaars. Ze hebben allemaal hun sporen verdiend en een eigen invalshoek. Buisman bestudeert groeiprocessen in de natuur en grijpt daarop in door planten en bomen in bepaalde vormen te dwingen. Zo ontstaan zijn kunstwerken op een organisch groeiende manier. Of hij hangt planten op zijn kop en laat zien wat er met de bladeren gebeurt. Ja, die groeien naar het licht en buigen zich om. Zo toont hij wetmatigheden in de natuur en speelt daarmee. In zijn latere werk legt hij dit vast in brons, hout en steen. Alledrie de kunstenaars ervaren de natuur als inspiratiebron en leermeester. Natura Magistra. De natuur heeft altijd het laatste woord. Iets van die eerbied zie je terug in de afzonderlijke beelden en tekeningen in de tentoonstelling. Zoals het ragfijne tekenwerk van Charles Donker. Minutieus tekent hij de nerven van een blad. Soms is niet te zien wat echt is en wat getekend is. Zijn werk richt zich op de vruchten van de natuur, de bloemen, de nerven of de structuur van een dennenappel. Armando personifiseert de natuur in zijn schilderijen als hij haar betiteld als ‘schuldig landschap’. De natuur draagt sporen van geweld en heeft haar geheimen. Door de cyclus van groei, bloei en verval wist de natuur zijn eigen sporen uit, ze laat er gras over groeien en verbloemt zo de geschiedenis. Buisman speelt met de wetmatigheden van de natuur en de spiraalvorm is een centraal thema in zijn werk. Aan al zijn sculpturen liggen wiskundige principes ten grondslag. Naast de beelden zijn er nog de muurgedichten van Armando en Donker. De krakende houten vloeren, de wuivende bomen van Amelisweerd en dan die dichtregels op de muur verspreid door het pand geven de tentoonstelling een bijna meditatieve sfeer. Er is plaats voor verwondering. Een oase van rust in het MOA en een verademing na de hectiek rondom Rothko, Rembrandt en Dumas elders in de randstad.

Vandaag helemaal geen zin om iets op te

schrijven over de vogels, neerdwarrelend

blad of een tussen de takken vastzittende

plastic spiritusfles die ik voor een ijsvogel

aanzie. Het is zinloos, ik moet veel beter

kijken.

Charles Donker, Dagboek Rhijnauwen, 1977

Natura Artis Magistra is nog te zien t/m 27 september in MOA, Bunnik.

Lees meer >> | 2026 keer bekeken