• Rothko en intimiteit

    17 februari 2015

     

    foto 1

    De Amerikaanse schilder Rothko maakte zijn doeken niet zo groot om te imponeren maar om juist de intimiteit te benadrukken. Hij hield zich altijd bezig met zijn kijkers en de omstandigheden waaronder zijn werk werd ten toon gesteld. De doeken moesten altijd laag hangen zodat de bezoeker kon verdwijnen in de voorstelling. Om die reden heeft hij ook wel opdrachten afgehouden. Als de verlichting niet goed was, haakte hij af. Een opdracht voor restaurant Four Seasons in New York gaf hij terug. Hij was al wel aan de serie begonnen en schilderde in bruine kleuren en liet het er zo uitzien dat het de mensen de eetlust zou benemen 'ze moeten zich gevangen voelen'. Rothko is vanuit het figuratieve ontwikkeld naar zijn surrealistische werk. Hij wilde zich losmaken van de figuratie. In zijn laatste periodes schilderde hij de 'colorfields'. De grote doeken waren nieuw in de kunst. De lichamelijke beleving van de kijker wilden ze zo aanspreken. Rothko begon met het schilderen van imponerende kleurvlakken vol pigment die je naar binnen zuigen. Hij had zelf een dergelijke ervaring bij het werk 'Het rode atelier' van Henri Matisse dat hij in 1949 elke dag ging bekijken in het Museum of Modern Art in New York. Rothko zei hierover: "Als je naar dit schilderij kijkt, wordt je de kleur en wordt je er volledig in ondergedompeld." Deze ervaring inspireerde hem om zo te schilderen dat de kijker omarmt werd door de kleur. Hij vond het niet prettig om bij de coloristen ingedeeld te worden. "Ik heb niks met kleur" zei hij herhaaldelijk. Kleur was alleen een middel om mensen het schilderij binnen te krijgen. Zijn laatste periode staat bekend als de 'classic style' waarin hij gestapelde rechthoeken schilderde. Volledig abstract. In zijn laatste fase eind jaren vijftig schilderde hij vooral donkere doeken die in verduisterde ruimtes getoond moesten worden. Zijn allerlaatste schilderij 'No Title' uit 1970 is geschilderd in vele tinten rood. Helder en opdringerig. Kunstcritici zien er een verwijzing naar het einde in. Rothko, een kritisch en zwaarmoedig man, pleegde zelfmoord in bad en het water was op een theatrale manier helderrood gekleurd. Behalve overweldigd door de doeken, was ik overweldigd door de belachelijk lange rijen en de grote aantallen scholieren met schriftjes en toeristen met oortelefoons die zich verdrongen boven de doeken. Het was op een dinsdag! In de ochtend nog wel. De zuigkracht die Rothko's werk heeft herken ik wel in bepaalde doeken zoals de lange smalle in bruine, aubergine tinten, maar de rust voor een enigszins meditatieve toestand, ontbrak. Misschien heb jij meer geluk.
    # De 
    Rothko tentoonstelling is nog te zien tot 1 maart in het Gemeentemuseum Den Haag.
    # Als je trouwens genoeg hebt van de drukte, wip dan even naar een andere zaal waar Hans Hovy zijn beelden toont van albast en speksteen. Zacht en sensueel en waarschijnlijk loop je alleen in de zaal. Te zien tot 7 april.
    # de 
    tentoonstelling Klei! is tot en met 12 april te zien op de begane grond. Een dwarsdoorsnede van de geschiedenis van de keramiekafdeling van de Gerrit Rietveldacademie met werk van meer dan zestig kunstenaars. Zie hier een voorproefje op Flickr.

    Lees meer >> | 1647 keer bekeken

  • No Walls Expo Rotterdam

    9 februari 2015

    IMG_1569Bij binnenkomst leuke eettentjes, ligstoelen, picknicktafels en een hele hoek TecArt met de nieuwste technische innovaties. In de duistere hallen van de loods komen de diverse sculpturen prima tot hun recht. Geen witte muren, geen heren in pak, geen wijnglazen met borrelnootjes maar pure kunst in een ruige, spaarzaam uitgelichte omgeving. Waar je je jas gewoon moet aanhouden anders bevries je. In de sjamanistische Kurt Schwitters-achtige installatie Tears from heaven van Toine Klaassen posteer ik mij in een oude tuinstoel. Dit is bizar. Een ‚totalistisch dolhuis der verbeelding’ met dode vogels, opgezette dieren, ratten op sterk water, vogelveren, oesters, spiegels, drums, totems - ik kijk mijn ogen uit. Af en toe opgeschrikt door een harde doffe knal van een sloophamer. Onheilspellend met lichte klassieke muziek op de achtergrond. De geuren van salie, verbrand dennenhout (of is het wiet?) vullen mijn neusgaten. Een bijzondere installatie die de sfeer weergeeft van schranspartijen, after-party’s, oud en nieuwrituelen. In No Walls valt mij vooral het cross-over materiaalgebruik op. Speelgoedpony’s van keramiek, bruinstalen vleugels van een vlieginstallatie die van hout blijken te zijn, een prachtige grote, glazen verlichte bolvorm die bij nadere inspectie van doorzichtig plastic paraplu’s is gemaakt. Een mooi spel van licht en schaduw. Ook Facebook is van de partij in het werk van Peter Keizer met een vijftal opgestoken duimen in verschillend formaat, uitgevoerd in Chinees porselein. Facebook is verboden in China. Indrukwekkend is het werk van Pim Palsgraaf die een rauwe stad laat oprijzen uit het lijf van een dier. Dat is ook iets dat opvalt; veel dieren. Zoals de enge, kronkelende plastic honden van Caroline Coolen, die gepikt lijken van de Italiaanse kunstenaar Paolo Grassino (Beaufort, 2012). De twee dragers Milton& Moos van Pieter Postma dragen een dode, hangende panter, die in de schaduw op de vloer opeens springlevend wordt. Wat een ontdekking om dat opeens te zien. Zo is er veel te kijken in het werk van de 31 Nederlandse kunstenaars en 18 Vlaamse. No Walls op deze unieke locatie is een inspirerende mix van jong, nieuw talent en meer bekende kunstenaars zoals Klaas Gubbels en Sylvia B. De tentoonstelling verwijst bovendien naar het 20-jarig jubileum van het Cultureel Verdrag Vlaanderen-Nederland. En als je dan toch in de buurt bent op Katendrecht, bezoek dan ook even de Fenix Food Factory om de hoek met ambachtelijke ondernemers. Heerlijke zelfgemaakte biologische kaas, vijgenbrood, wijn, worst en meer lekkers. Tussendoor lekker koffiedrinken in die andere oude loods er precies tussenin Posse Espressobar met een heel groovy sfeertje en een mooie gallery met kunstfotografie. Je hebt nog een week!

    No Walls Expo nl/vl 17 jan-17 feb 2015 Fenixloods 1 Rotterdam

    Februari was de kunstmaand in Rotterdam. Art Rotterdam in de Van Nelle fabriek werd geflankeerd door Rotterdam Contemporary Art Fair (RCartfair) in de Cruise Terminal aan de Wilhelminakade en No Walls Expo in de Fenixloods. Voorheen heette dit Raw Art Fair. Een concept van stichting Field of Dreams die hedendaagse kunst, design, muziek en entertainment samensmelt om een breed publiek te bedienen. Raw is overgegaan in de RCartfair maar het ruige wil wel getoond worden. Dat is momenteel No Walls Expo.


    IMG_1614

    Lees meer >> | 1732 keer bekeken

  • Tijdelijke Kunstwinkel Utrecht #5

    9 februari 2015

    tekoop1

    Een leuk, kleinschalig project in Utrecht dat voor de vijfde keer van start gaat. Werk van jonge kunstenaars is voor een prikkie te koop en met de opbrengst wordt het goede doel gesteund. Dit jaar is dat het schoon waterproject Lobagne in Kameroen van LiveBuild. Mensen in Kameroen tappen hun water nog steeds uit vervuilde bronnen en rivieren. Schoon leidingwater is een eerste vereiste om ziekten tegen te gaan. Vrijdag 7 februari is de opening. Overigens doen er ook wat oudere kunstenaars mee aan de Tijdelijke Kunstwinkel...van mijzelf hangen er twee kleine olieverfschilderijen uit de serie Laagland (mini). De winkel opent in het pand van De Ruimte aan de Oude gracht a/d werf 230 in Utrecht. Naast schilderkunst zijn er sieraden en keramiek te koop, verder is er fotografie, grafiek en design.

    Vrijdag 6 feb: 19.00 - 23.00 uur feestelijke opening met De Tekenmaanen en De Lettervlucht

    Zaterdag 7 feb: 12.00-18.00 uur met singer- songwriters Joop, willem en Zoro Inca

    Lees meer >> | 1331 keer bekeken

  • Nachtvangst Heringa/VanKalsbeek

    1 december 2014

    Cockpit

    Het kunstenaarsduo Heringa/Van Kalsbeek werd in 2013 door het Van Gogh Huis in Zundert uitgenodigd om met de plaatselijke corsobouwers samen te werken aan beelden voor het aardbeienfeest. Het duo greep die gelegenheid met beide handen aan. Het bloemencorso in het Brabantse Zundert is al jarenlang een bron van inspiratie voor Heringa/Van Kalsbeek evenals de vis- en bloemenmarkten in Azië. Vooral het afval achter de kramen prikkelt hun fantasie. Dichterbij huis is het niet de optocht, maar het verval dat optreedt na afloop als de wagens aan weer en wind worden overgeleverd. Zundert wordt elk jaar getroffen door de ‘Corsokoorts’. Grote tenten waar de corsobouwers aan de slag gaan, nemen het dorp over. In deze traditie voegen de kunstenaars in. De corsobouwers lassen grote stalen frames aan elkaar waarna de kunstenaars het verzagen en vervormen. De corsobouwers kijken vooral naar de buitenkant; de kunstenaars kijken naar de binnenkant. Heringa: ‘We willen de vorm van binnen en van buiten laten zien. Alsof iets dicht geweest is en open getrokken is.’ Een veelheid van gelaste lijnen ontstaat. Chaos. Het creatieve proces is gebaseerd op ‘het laten gebeuren’. Het duo neemt de vrijheid om te draaien, weg te gooien, toe te voegen, uit elkaar te halen en weer iets nieuws te maken. Als de vorm goed is, beplakken de kunstenaars het frame met papier en lijm. Een koeienschedel dient als inspiratiebron. Meerdere koeienschedels worden in elkaar gevoegd waardoor een plantaardige, organische vorm ontstaat. In het museum is deze creatie later te bewonderen als een roze, staand beeld Zonder titel. De handtekening van Heringa/

    Lees meer >> | 1694 keer bekeken

  • The image as Burden

    1 december 2014

    'Ik schilder geen mensen, ik schilder beelden’ een uitspraak van Marlene Dumas in het filmpje tijdens de tentoonstelling ‘The image as Burden’.

    Thema’s als liefde, verdriet, dood en verlangen verbindt zij met een analytische blik op de positie van de schilderkunst binnen de huidige beeldcultuur, gebaseerd op beelden uit de massamedia en op haar eigen polaroids. Insteek zijn altijd actuele politieke thema’s. Een portret van Dumas wordt een politiek landschap. Na verloop van tijd valt dat zwaar op de maag. Deze kunstenaar is ooit begonnen in Zuid Afrika.
    Marlene groeide op in Kuilsrivier bij Kaapstad in een landelijke omgeving. Ze herinnert zich de spinnende poes in een doos en zij wachtend ernaast totdat de kittens geboren werden, ondertussen luisterend naar een soapserie op de transistorradio. In de catalogus schrijft ze: “Ik was dol op de illustraties van sprookjes en van de verhalen in de Bijbel, en op de Amerikaanse cartoons die je had. Op de achterkant van sigarettendoosjes tekende ik bikinimeisjes om indruk te maken op vrienden van mijn ouders. Tekenen had twee functies: me terugtrekken in mijn eigen wereld en anderen te vermaken met het vermogen om (populaire) beelden te creëeren met slechts een paar snelle lijnen.”
    Toen ze twaalf was, overleed haar vader. Ze ging van een beschermde Afrikaanse basisschool naar het meisjesinternaat met strenge regels. Ze werd gecorrigeerd wegens het lopen op blote voeten… maar de school had wel het vak kunstzinnige vorming. De Britse universiteit maakte haar snel volwassen. Ze ontmoette voor het eerst gekleurde mensen. Ze was 19 jaar en het was 1972. Ze maakte kennis met films, muziek en literatuur. In haar kunstuitingen probeerde ze het menselijk lichaam te abstraheren. De navel werd een poel, het lichaam een landschap. Ze brak met het tekenen van kitscherige pin-ups en keerde weer terug naar de menselijke gedaante.

    Romy

    Ze baseert zich in haar vroege werk voornamelijk op beelden uit kranten en tijdschriften. Televisie kwam pas in 1976. In het werk ‘Love versus death’ uit 1980 zitten al heel veel motieven verwerkt, die haar latere werk zo kenmerken. Beelden van rouw, verdriet en dood waren al in haar beginschilderijen aanwezig.
    De kunstenaar wijst op foto’s van dode mensen in de krant die met open ogen zijn afgebeeld. Niet respectvol. Dat doen wij met de vijand en Dumas laat ons in die spiegel kijken. Een aantal schilderijen zet ik in de schijnwerper.

    Palestine girl

    Het Palestijnse meisje met het Che Guevara T-shirt – jaren 70. Dit is het enige beeld waar Dumas bloed geschilderd heeft. Ze doet dat doorgaans niet – uit respect. Het meisje is zo kwetsbaar, zo jong en dan zo’n foto in de krant. Het raakt haar. Dat zijn de beelden die Dumas pakt en hertaalt in haar schilderijen. Ze neemt het beeld niet in z’n geheel over, ook het bloed niet. De krantenfoto gaat over de sterfelijkheid van de persoon, het is de actualiteit; het schilderij gaat over je eigen sterfelijkheid. Zo transformeert ze haar bronnenmateriaal.

    white diseaseThe white disease – 1985
    Uit de serie monumentale portretten. Ze noemt het situaties. Het is geen portret in reguliere zin maar het vastleggen van een denkwijze. ‘White disease’ is een huidziekte en is een zinspeling op zieke ideologieën zoals apartheid en nazisme.
    De close-ups ontdoen het beeld van achtergrondruis. Het gevoel van abstractie wordt ermee vergroot. Twintig jaar later voegt ze nog twee portretten toe: Elisabeth Eibers en Moshekwa Langarmig, beiden uit Zuid Afrika.

    Alpha, Lucy, SternAlfa, Lucy en Stern – 2004
    Het lijken beelden van dode, opgebaarde kinderen, jonge mensen waarbij de mond half openstaat. Ze doen me denken aan mijn eigen moeder toen ze in het ziekenhuisbed lag, de mond nog niet gesloten. Alleen zij was een oude vrouw vol rimpels met een heel leven achter de rug. Deze beeltenissen ademen maagdelijkheid. Het zijn gezichten die nog niet rijp zijn voor de dood. Of zijn ze gewoon in slaap of seksueel opgewonden zoals het tekstbordje suggereert? Nee, daarvoor mis ik de blossen en roodheid in de hals.
    Alfa  – een van de drie monumenten van de vrouwenportretten uit 2004, getoond voor het eerst in Sicilië.
    Lucy – de begrafenis van St.Lucia uit 1608 van Caravaggio, Lucia was martelares voor haar geloof. Ze weigerde te trouwen met een heiden en werd gemarteld, opgesloten en met een mes gestoken.
    Stern- Ulrike Meinhof, nav. een politiefoto, dood aangetroffen in haar cel, striemen van de strop zijn nog te zien in haar hals. De bleke huid is transparant wit geschilderd, het linnen doek schijnt er perkamentachtig doorheen.

    MindblocksMindblocks 2009 – Tussen alle beeltenissen in, valt een abstract werk van stenen op. Geen portret, geen mensfiguur maar gestapelde verweerde stenen in lichtblauwe en grijstinten. Het verbeeldt een roadblock, een wegversperring in een niemandsland van controleposten. Een metafoor voor geestelijke verstarring. Mindblocks. Toch spat het verfplezier van het doek. Terpentine slaat grote gaten en druppels in de verfhuid, zwierige bewegingen, forse streken en kleine details. De zwaarte van het beeld wordt zo opgelicht ook door het gebruik van fletse pasteltinten. De onderpartij is wat donker maar nergens is zwart te bespeuren. Het is de tegenhanger van The mother – 2009, een rouwende vrouw bij haar zoon tussen open graven.

    blindfolded manThe blindfolded man – 2007 – Een indringend donker portret, zwart kroeshaar in de linkerbovenhoek,  een witte verfstreek voor de blinddoek, een stompe zwarte neus, een groot transparant voorhoofd vult de helft van het doek, een sombere trek rond de gevulde lippen, de wanhoop, berusting, beklemming. Na dit beeld en ‘De trofee’ uit 2013 waarbij soldaten uit Congo poseren met een ontvoerd meisje, kreeg ik opeens behoefte aan frisse lucht. The image as Burden is een indrukwekkende tentoonstelling met een geladen inhoud. Heftig soms. Toch is er voor de schilder veel moois te ontdekken. De losse verftechniek van Marlene Dumas is op bijna alle doeken trefzeker en inspirerend. The image as Burden, Stedelijk museum Amsterdam, t/m 4 januari 2015.Trophy

     

    Lees meer >> | 2092 keer bekeken

  • Koninklijke prijs voor vrije schilderkunst

    1 november 2014

    Het kan nog net dit weekend, een bezoek aan de tentoonstelling in het Paleis op de Dam. De Koninklijke Prijs voor de Schilderkunst 2014 is dit jaar op 10 oktober uitgereikt door Koning Willem-Alexander aan Jessica Skowroneck, Koen Dodeman, Bob Eikelboom en Niels Broszat. Laat Niels nu een bekende zijn namelijk collega-docent. Beide geven we les aan cursisten op de AKM in Mijdrecht. Deze week gaf hij aan belangstellenden en cursisten een rondleiding. Heel inspirerend om hem te horen vertellen over zijn eigen werk en het werk van andere kunstenaars. Niels is begonnen met het schilderen van middeleeuwse bloemstukken en boeketten. Hij gaf hier zijn eigen twist aan. Door een bezoek aan het Catherijneconvent in Utrecht, raakte hij geïnspireerd door iconen en vooral door de sfeer die dit soort beelden uitstralen. Die sfeer probeert hij te treffen in zijn kleine werken op paneel. Warme tinten in olieverf en eitempera met versieringen die net geen decoraties zijn, lijnen die net niet lopen zoals je zou verwachten. Zijn doeken stralen een Afrikaanse warmte uit, een gloed met intrigerende details. Zo laat hij de knoesten en barsten in het paneel eronder meewerken in het beeld. Overigens schilderen de jonge schilders (kunstenaars zijn allemaal onder de 35 jaar) graag op oude dragers. Het varieert van stukken mdf tot oud hout en ruwe lappen linnen die grof op een frame zijn geniet. Niels vertelde dat hij zelf ook veel geschilderd heeft op hout uit de container. De uitdaging lag er voor hem in om van iets ouds, van afval, weer iets nieuws te maken, een kunstwerk. De collectie die hij voor het Paleis heeft gemaakt is op zelfgemaakte panelen met zwaluwstaartverbindingen geschilderd. In de tentoonstelling waren ook opvallend veel kleine werken te zien, niet veel groter dan een ansichtkaart. Als kijker wordt er wat van je gevraagd terwijl grote werken je gelijk verleiden of verpletteren. Het werk van Hugo Tieleman vond ik erg mooi. Robuust werk van diverse materialen met een landschappelijke insteek. Tieleman hoort bij de genomineerden en greep net mis voor het goud. Een afwisselende tentoonstelling met veel inspiratie voor schilders, nog te bekijken t/m 2 november. Koninklijk Paleis Amsterdam.

    Lees meer >> | 1798 keer bekeken

  • Bloeiend roest - installatie

    17 september 2014

    In mijn atelier verzamel ik materialen en vondsten om te verwerken in schilderijen. Vrienden en bekenden verzamelen driftig mee en komen met de meest bizarre vondsten aanzetten. Dat varieert van een doos oud gereedschap van hun overleden opa tot een verse vossenhuid, geschoten bij de Oostvaardersplassen. Eigenlijk zeg ik overal 'ja' tegen ook al is het groot, zwaar of vies. Van de elandenhuid en vossenhuid heb ik een schilderij gemaakt dat ik ooit in Kadmium Delft heb geëxposeerd tijdens de tentoonstelling 'Van huid tot haar'. Inmiddels is de huid vergaan en zit er een groot gat in het schilderslinnen. Dat heb je met organische materialen, die blijven voortleven. Hoewel de elfenbankjes uit het werk 'Wortelstelsels' nog steeds stand houden. 

    In een grote bananendoos verzamel ik oud roest. Een paar jaar geleden ben ik naar de sloop gegaan in de buurt van het industrieterrein en heb me vergaapt aan het prachtige geplette metaal. Mijn verzameling bevat van alles: computeronderdelen, roestige roosters, geplet staal, ouderwetse hamers. Er is alleen een probleem: de objecten zijn te groot om in een tweedimensionaal kunstwerk te bevestigen. En om nu opeens installaties te gaan maken...dat was tot voor kort een brug te ver. Totdat ik een gelijkgestemde ziel ontmoet. Een vrouw die van alles verzamelt en meedoet aan de ZomerSchilder4Daagse in mijn atelier. Er is een klik. Ze vertelt zo enthousiast over haar kleine installaties in de tuin en op balkon. 'Zo raak ik van mijn troep af. Soms wordt er wel eens wat gepikt maar dan hang ik er gewoon weer iets bij.' Dit geeft mij het zetje. Ik stapel mijn dozen op, laad ze in de auto en breng ze thuis. Niet onbelangrijk in dit verhaal is mijn handige man die in het maakproces een cruciale rol heeft gespeeld. Bovendien waren wij net 16 jaar getrouwd. In plaats van een etentje bij kaarslicht hebben wij een hele zondag staan knutselen in onze eigen voortuin. Passen en meten. Ik doe het kijkwerk en hij het schroefwerk. Zo groeit onze installatie waarin het kacheldeurtje van de overbuurman verstopt zit en het ovenrooster van de buurvrouw. We kijken elkaar aan. Dit is het eerste kunstwerk in onze wijk Voordorp. Vijftien jaar geleden was er een subsidiepotje voor een kunstwerk maar vanwege de fallusachtige vorm is dat toen weggestemd. Wij hebben nu onze eigen kunst 'handmade' gewoon in de voortuin van kunstenaar en timmerman.
    Elke ochtend als ik de gordijnen opentrek, glimlacht het roest me toe. Bloeiend roest. Dankzij het skelet van de fluweelboom die de installatie draagt, heeft het beeld zijn uiteindelijke vorm gekregen. Binnenkort kleurt de bladerenkroon herfstig rood, geel en oranje. In het voorjaar zal onze huwelijkstotem opnieuw uitlopen met groen blad.Meer foto's op Flickr

    Lees meer >> | 1467 keer bekeken

  • Zee van staal

    17 september 2014

    's Nachts vind ik de Franse gast terug op het parkeerterrein. Haar rolkoffer staat eenzaam te wachten terwijl ze in lichte paniek 112 belt. Overal oranje vlammen boven de huizen aan de donkere horizon. Wat een fik boven Wijk aan Zee. Net op tijd stel ik haar gerust en loods haar met rolkoffer het Nivonhuis binnen waar manlief en ik huiswacht zijn. Van de Hoogovens heeft ze wel eens gehoord maar dat het tegenwoordige Tata Steel dag en nacht vuur spuwt, dat wist ze niet. Ze checkt nog wat rillerig in bij de balie en we kunnen allemaal rustig naar bed.
    De volgende dag is het beeld een stuk minder angstaanjagend. Dan zijn het de witte rookpluimen die ritmisch de blauwe lucht in worden gestuwd. Als ik door de duinen naar mijn hippe strandtentje Timboektoe fiets, hoor ik het gepruttel en gerommel van kolen van deze ruige industrie. Een penetrante steenkoolgeur vult mijn neusgaten. Het heeft iets vertrouwds, iets van vroeger. Het fietspad slingert door de duinen langs de even zo ruige kunstwerken gedoopt 
    'Een zee van staal'. Alle veertien werken zijn gemaakt van cortenstaal dat tegen een stootje kan en van afvalijzer uit de schrootputten. Het staal is destijds door Hoogovens ter beschikking gesteld. Wijk aan Zee werd in 1999 uitgeroepen tot cultureel dorp van Europa en dat werd gevierd met deze tentoonstelling. De kunstenaars kregen atelierruimte en mochten de zware machines van Hoogovens (later Corus) gebruiken. In vier weken tijd stonden de meeste beelden. De entree wordt gemarkeerd door een metershoog traliewerk, een poort van Rudi van de Windt, deze is in 2009 toegevoegd. Ernaast staat een plaquette waarop vermeld staat dat Koningin Beatrix dit park geopend heeft in 1999. Wat een tijdelijke tentoonstelling zou zijn, bleek al gauw te boeiend om weer af te breken. Alle kunstenaars laten zich inspireren door de tegenstelling tussen industrie en natuur en het glooiende duinlandschap. Mooi vind ik het beeld van de Nederlandse kunstenaar Nico Betjes. Door de lichte kleur en de plaats op een heuvel valt het extra op en doet me aan een dier denken, een raar gewerveld dier. Of een schaap, Hollandser kan het niet. Wat er ook uitspringt (voor mij als schilder) is de blauwe abstracte bloemvorm van Jaak Soans uit Estland, opgebouwd uit vier halve cirkels. Vanuit verschillende hoeken bekeken, laat het steeds een ander beeld zien. Ik trap ondertussen bezweet het duin op. Op een fiets zonder versnellingen best pittig. Als ik het geraas van de drie grote windmolens hoor, ben ik er bijna. Mijn favoriete strandtentje wacht gewillig op de Noordpier en staat al jaren in de top tien van beste strandtenten. Aan de bar van Timboektoe bestel ik een schuimende cappuccino, zoek een lege loungebank en laaf mij aan het prachtige blauwe uitzicht over strand en branding met in de rug de witte rookpluimen van Tata Steel. Heb je zin in een weekendje kunst en uitwaaien en zoek je nog een overnachting? Welkom in de Banjaert in Wijk aan Zee. Misschien ben ik wel gastvrouw dat weekend.

    Lees meer >> | 1807 keer bekeken

  • ZomerExpo Licht

    18 juli 2014

    Kunstenaar of amateur; iedereen kan meedoen aan de jaarlijkse ZomerExpo in het Gemeentemuseum Den Haag. Dit jaar was het thema 'Licht'. Verleden jaar was het thema 'Liefde' en behoorde mijn werk tot de uitverkorenen. Volgend jaar, maak je borst maar nat, is het thema 'Woest'. Dat lijkt me als kunstenaar een geweldig prikkelende uitdaging. Maar terug naar het licht. Van de bijna drieduizend inzendingen zijn 248 werken door de ballotage gekomen. Het verlossende woord 'DOOR!' van de vakjury klinkt op het moment van keuring als muziek in de oren van de maker. Het resultaat is nu te bewonderen in het GEM Den Haag. Zoals gebruikelijk wordt het werk opgehangen als in de oude kunstsalons, veel werk boven elkaar en veel in een zaal. In de inrichting wordt wel gekeken naar kleur en vorm. Zo hangt het fotowerk van Vera Cerutti bij andere foto's en schilderijen die licht en schaduw combineren met opengeslagen ramen en deuren. Veel fotowerk op dibont en metalen ondergronden.
    Vera CeruttiEls bij Vera's werk

    Lees meer >> | 1821 keer bekeken

  • Aernout Mik in TivoliVredenburg

    19 juni 2014

    Image

    Meer dan dertig jaar woon ik in Utrecht. Toch ben ik verbaasd hoeveel ruimtelijke kunstwerken er in Utrecht staan, die ik nog nooit gezien heb. Zelfs in mijn eigen wijk waar geen enkel kunstwerk te bekennen is, blijkt de Openbare Basisschool Voordorp met een gekleurd tegelfries verrijkt te zijn door kunstenaar Wim Kok. Het nieuw gepresenteerde dikke boekwerk Beelden in de stad Utrecht geeft een indrukwekkend overzicht. Tijdens de persconferentie krijg ik de kans om het nieuwe werk van Aernout Mik te bewonderen in TivoliVredenburg. Ondertussen vergaap ik mij aan de prachtige nieuwe zalen van het muziekcentrum dat nog niet officieel geopend is en voel me een bofkont. Ik zie de knusse Rondazaal en bovenin Cloud Nine voor jazz, Hertz voor klassiek en Pandora voor dance, een intieme, donkere zaal met paarstinten. Alle zalen zijn verbonden door pleinen en bars. Grote roltrappen brengen de bezoeker naar het volgende niveau. Voordat we het werk van Mik bereiken, rolt het werk van Job Koelewijn onder mijn hand door op de zwarte roltrapband. Koelewijn heeft in zijn Running Cemetry de namen opgenomen van alle artiesten die ooit in Vredenburg hebben opgetreden. In strakke witte letters zie ik Fela Kuti 1938-1997 voorbij komen. Het videowerk van Aernout Mik Zonder titel heeft een prominente positie in TivoliVredenburg. Komend van het centrale plein, de grote, brede houten trap afdalend, staat de bezoeker direct oog in oog met een gigantisch beeldscherm. Verweven met de architectuur van het gebouw is het scherm omgeven door een brede witte lijst, die links breder is. Rechts zit een knik in het scherm waardoor een spannend spel gespeeld wordt met de lichtval. Het beeldscherm bestaat uit twintig grote Sharp-schermen die een loeischerpe kwaliteit afleveren.

    Lees meer >> | 1929 keer bekeken

  • Meer blogs >>