Textielbiënnale Museum Rijswijk

Museum Rijswijk heeft er sinds de verbouwing in 2012 een nieuwe vleugel bijgekregen naast de negentiende eeuwse vertrekken van het historische Tollenshuis. Het is verrassend om te zien hoe kunstenaars deze historische omgeving gebruiken voor hun werk. Amanda McCavour vult een van de kamers met transparante, platte, koloniale meubels die aan draden zweven in de ruimte, Livingroom. Kwetsbaar en ijl materiaal dat door de hoeveelheid de impact van een beeld krijgt. Het sterkst in het toe-eigenen van de ruimte is Derick Melander met zijn installatie Into the Fold. Hij werkt graag met afgedankte kledingstukken die hij rangschikt op kleur waardoor regenbogen in zijn werk ontstaan. In Rijswijk deed hij een oproep in de plaatselijke krant om textiel te verzamelen. Een enorme stapel vintage, bijeen gehouden in een houten frame, heeft in de voormalige werkkamer van de dichter Hendrik Tollens de historische meubelstukken opgeslokt. Kasten, een spiegel en een houten stoel steken brutaal uit het blok textiel de ruimte in. Pauline Nijenhuis is een van de twee Nederlandse kunstenaars. Haar kleine werkjes in de vitrines doen eerst wat knutselachtig aan maar bij langer kijken zie je de landschappelijkheid in beeld gebracht vanuit een rijdende auto. Dat perspectief is leidend voor haar werkfoto’s; stills van onnatuurlijke snelheid. De zijspiegel van de auto laat ze regelmatig terugkomen in haar textielkunst. Ze combineert borduurtechnieken met droge acrylverf die zorgen voor de snelle, streperige lijnen. In haar grote werken zoals Fast world legt zij de snelheid van de samenleving minutieus vast met naald en draad. Contemplatief monnikenwerk wat contrasteert met haar thema. Ze bevraagt ons op de snelheid van leven, internet, multitasken en zappen.

Speldenprikken

Mijn favoriet op deze tentoonstelling is het werk van Katie Lewis met de prachttitel Datazwermen. Haar installatie is tot de essentie teruggebracht; naald en draad. De naald is een witte kopspeld geworden en samen met bruin garen weeft zij patronen op de muur geïnspireerd op spreeuwenzwermen. Bij elke speldenknop staat een datum die de suggestie wekt van wetenschappelijke dataverzameling. Met het meten en alles uitdrukken in waarden creëren we een schijnzekerheid volgens de kunstenaar. Het leven en zeker het menselijk lichaam is niet te vangen in cijfers. Om dit te bekrachtigen deelt Lewis speldenprikken uit. Datazwermen is een werk dat zowel van dichtbij als veraf fascinerend is. De kwetsbaarheid, het fragiele van de draden en de stapeling in drie verdichtende vormen maakt het voor mij tot een intrigerend werk. Bijna alle kunstenaars reflecteren op onze samenleving en bevragen de kijker met hun beelden van textiel.

Lees meer in het juninummer van Beeldenmagazine

Rijswijk Textiel Biënnale, 9 mei t/m 27 september, Museum Rijswijk.

Wil je meer foto's zien van de biënnale zoals het ontroerende werk van Henrique van Putten, kijk dan op Flickr Huidlandschap 

Lees meer >> | 1733 keer bekeken

Utrecht Down Under - Onder controle

Steeds meer oude fraaie gebouwen krijgen tegenwoordig een herbestemming. Zo werk ik zelf in een voormalig NS-gebouw aan het Utrechtse spoor met andere kunstenaars en creatieven. Maar wat te denken van een gevangenis met 116 cellen? Kunstliefde is de uitdaging aangegaan en heeft deze plek geannexeerd voor een unieke tentoonstelling 'Onder controle' van Utrecht Down Under. Kunstenaars reageren met hun werk op het thema 'controle'. Er zijn installaties, performances, videowerken, tekeningen, beelden en enkele schilderijen te zien. Het is fascinerend om door dit pand met deze bijzondere geschiedenis te dwalen. Een beetje creepy ook. De afgesloten en kleine celblokken geven je vanzelf een gevoel van beklemming. Je ziet de kleine wc's van rvs in de hoek van de ruimte. Ze zien er vies uit. Op sommige muren staan de aftelstreepjes met balpen nog op de muur. In een andere ruimte lees ik de teksten van gevangenen 'Ik ben eruit, nu zit jij hier'. Die entourage geeft de hele tentoonstelling een macaber tintje. Er valt weinig te lachen maar veel te ontdekken in dit rijksmonument waar ooit Herman Brood en Simon Vinkenoog nog opgesloten hebben gezeten.
Een paar kunstenaars licht ik eruit om het gevarieerde aanbod te tonen. Het thema controle biedt volop inspiratie en aanknopingspunten voor kunstenaars.

Robbie Cornelissen - een imposant grote tekening van een isoleerbed met riemen vult een van de muren in een open ruimte. De tekening van een executiekamer of isoleercel zuigt je naar binnen in een kale ruimte van leegheid en angst. In zijn tekeningen gaat het altijd over de grens tussen binnen- en buitenwereld. Het thema 'opgeslotenheid' is voelbaar tot in je nekharen.

Emmy Beenken - de stippenwerken van deze schilder irriteren me in eerste instantie een beetje. Pas bij nadere bestudering vind ik ze interessant om te zien. Beenken toont in haar stippen de elementaire deeltjes waaruit het universum en wijzelf bestaan. Ze drukt de olieverf door een mal waardoor er kleine, ronde stipjes over elkaar heen ontstaan in een ritmisch patroon. Een vaste ordening waar toch soms kleine oneffenheden in zijn te ontdekken.

Zeno van den Broek - ooit winnaar van de Kunstliefdeprijs laat ons geluiden horen die kenmerkend zijn voor het instituut gevangenis en de gevangenisarchitectuur. Ik hoor harde geluiden van staal, klappende deuren en dreunende geluiden. Helemaal niet prettig. Een gevangene zal veel horen wat niet prettig is maar waaraan hij niet kan ontsnappen. Gelukkig kan ik de cel bijtijds verlaten.

Elaine Vis - een bijzondere installatie die je gelijk ziet bij binnenkomst. Een tank met een fallusachtige loopschacht staat gericht op het binnenkomende publiek. Alleen dit oorlogstuig is gemaakt van zachte materialen en uitgevoerd in zachtroze tinten. Aan de achterkant is het door de materialenmix van panty's en satijn zelfs sexy om te zien. Het doet denken aan boudoirs, vrouwelijkheid, zachtheid. Misschien zelfs hoerig. Het materiaal geeft het werk een hele andere dimensie. Een tweede werk in een van de cellen met pvc-buizen laat heel visueel de controle in de celblokken zien.

Couzijn van Leeuwen - verweeft de huidstructuur van fruit en groente tot insectachtigen. Door een speciaal proces van droging evolueert de leerachtige huid van een meloen of sinaasappel tot een dier doordat de kunstenaar de schillen in bepaalde vormen componeert en controleert.

Joyce Overheul - is op een toeristenvisum naar Noord Korea gevlogen en heeft daar stiekum alles gefilmd. Ook al moest ze haar paspoort en telefoon inleveren toch is het met haar camera en computer gelukt opnames te maken van dit dictatoriale regime. Maar ook hier zijn bloementuinen, wordt getrouwd en de kermis bezocht maar de controle is overal. Een fascinerend reisverslag.

Edwin Stolk - behalve een stapel kaarten is in deze cel niets te zien. Dat is ook de bedoeling want het kunstwerk moet nog komen. Dat is namelijk het gesprek tussen jou en de kunstenaar. Je bent van harte uitgenodigd om met hem via de website een afspraak te maken om de dag erna in de cel in gesprek te gaan. De kunstenaar wil je graag overtuigen van de noodzaak van beeldende oppositie in de hedendaagse gecontroleerde samenleving. Ik vraag me af hoeveel mensen dit aandurven. En waarover praten ze dan? De inhoud van de gesprekken blijft vertrouwelijk. Zijn werk heet niet voor niets 'behind closed doors'.

Tanja Smeets - Organische sculpturen die op een vanzelfsprekende manier aanwezig zijn maar ook in het wilde weg lijken te groeien en zich vermeerderen. De kunstenaar wekt de suggestie dat de ongecontroleerde groei van weefsels en structuren de boel overneemt. Gevaar dreigt.

Andre Pielage - het werk wordt hem ingefluisterd door de plek. Dit keer een menselijke gestalte die op de vloer ligt. Gegoten in ruig en verfrommeld metaal waarin de celstructuren nog te zien zijn. Is de figuur dood? In ruste? In afwachting van de vrijheid?

De organisatie van Utrecht Down Under is in handen van Kunstliefde. De tentoonstelling wordt om het andere jaar georganiseerd afwisselend met de Utrechtse atelierroute in het andere jaar. Dit jaar is een selectie gemaakt van 36 kunstenaars uit 260 aanmeldingen. De curator voor deze tentoonstelling is Peke Hofman. Utrecht Down Under is nog te zien t/m 31 mei in de gevangenis aan het Wolvenplein Utrecht.

Lees meer >> | 1614 keer bekeken

Rothko en intimiteit

Lees meer >> | 1650 keer bekeken

No Walls Expo Rotterdam

Bij binnenkomst leuke eettentjes, ligstoelen, picknicktafels en een hele hoek TecArt met de nieuwste technische innovaties. In de duistere hallen van de loods komen de diverse sculpturen prima tot hun recht. Geen witte muren, geen heren in pak, geen wijnglazen met borrelnootjes maar pure kunst in een ruige, spaarzaam uitgelichte omgeving. Waar je je jas gewoon moet aanhouden anders bevries je. In de sjamanistische Kurt Schwitters-achtige installatie Tears from heaven van Toine Klaassen posteer ik mij in een oude tuinstoel. Dit is bizar. Een ‚totalistisch dolhuis der verbeelding’ met dode vogels, opgezette dieren, ratten op sterk water, vogelveren, oesters, spiegels, drums, totems - ik kijk mijn ogen uit. Af en toe opgeschrikt door een harde doffe knal van een sloophamer. Onheilspellend met lichte klassieke muziek op de achtergrond. De geuren van salie, verbrand dennenhout (of is het wiet?) vullen mijn neusgaten. Een bijzondere installatie die de sfeer weergeeft van schranspartijen, after-party’s, oud en nieuwrituelen. In No Walls valt mij vooral het cross-over materiaalgebruik op. Speelgoedpony’s van keramiek, bruinstalen vleugels van een vlieginstallatie die van hout blijken te zijn, een prachtige grote, glazen verlichte bolvorm die bij nadere inspectie van doorzichtig plastic paraplu’s is gemaakt. Een mooi spel van licht en schaduw. Ook Facebook is van de partij in het werk van Peter Keizer met een vijftal opgestoken duimen in verschillend formaat, uitgevoerd in Chinees porselein. Facebook is verboden in China. Indrukwekkend is het werk van Pim Palsgraaf die een rauwe stad laat oprijzen uit het lijf van een dier. Dat is ook iets dat opvalt; veel dieren. Zoals de enge, kronkelende plastic honden van Caroline Coolen, die gepikt lijken van de Italiaanse kunstenaar Paolo Grassino (Beaufort, 2012). De twee dragers Milton& Moos van Pieter Postma dragen een dode, hangende panter, die in de schaduw op de vloer opeens springlevend wordt. Wat een ontdekking om dat opeens te zien. Zo is er veel te kijken in het werk van de 31 Nederlandse kunstenaars en 18 Vlaamse. No Walls op deze unieke locatie is een inspirerende mix van jong, nieuw talent en meer bekende kunstenaars zoals Klaas Gubbels en Sylvia B. De tentoonstelling verwijst bovendien naar het 20-jarig jubileum van het Cultureel Verdrag Vlaanderen-Nederland. En als je dan toch in de buurt bent op Katendrecht, bezoek dan ook even de Fenix Food Factory om de hoek met ambachtelijke ondernemers. Heerlijke zelfgemaakte biologische kaas, vijgenbrood, wijn, worst en meer lekkers. Tussendoor lekker koffiedrinken in die andere oude loods er precies tussenin Posse Espressobar met een heel groovy sfeertje en een mooie gallery met kunstfotografie. Je hebt nog een week!

No Walls Expo nl/vl 17 jan-17 feb 2015 Fenixloods 1 Rotterdam

Februari was de kunstmaand in Rotterdam. Art Rotterdam in de Van Nelle fabriek werd geflankeerd door Rotterdam Contemporary Art Fair (RCartfair) in de Cruise Terminal aan de Wilhelminakade en No Walls Expo in de Fenixloods. Voorheen heette dit Raw Art Fair. Een concept van stichting Field of Dreams die hedendaagse kunst, design, muziek en entertainment samensmelt om een breed publiek te bedienen. Raw is overgegaan in de RCartfair maar het ruige wil wel getoond worden. Dat is momenteel No Walls Expo.

Lees meer >> | 1734 keer bekeken

Tijdelijke Kunstwinkel Utrecht #5

Een leuk, kleinschalig project in Utrecht dat voor de vijfde keer van start gaat. Werk van jonge kunstenaars is voor een prikkie te koop en met de opbrengst wordt het goede doel gesteund. Dit jaar is dat het schoon waterproject Lobagne in Kameroen van LiveBuild. Mensen in Kameroen tappen hun water nog steeds uit vervuilde bronnen en rivieren. Schoon leidingwater is een eerste vereiste om ziekten tegen te gaan. Vrijdag 7 februari is de opening. Overigens doen er ook wat oudere kunstenaars mee aan de Tijdelijke Kunstwinkel...van mijzelf hangen er twee kleine olieverfschilderijen uit de serie Laagland (mini). De winkel opent in het pand van De Ruimte aan de Oude gracht a/d werf 230 in Utrecht. Naast schilderkunst zijn er sieraden en keramiek te koop, verder is er fotografie, grafiek en design.

Vrijdag 6 feb: 19.00 - 23.00 uur feestelijke opening met De Tekenmaanen en De Lettervlucht

Zaterdag 7 feb: 12.00-18.00 uur met singer- songwriters Joop, willem en Zoro Inca

Lees meer >> | 1332 keer bekeken

Nachtvangst Heringa/VanKalsbeek

Het kunstenaarsduo Heringa/Van Kalsbeek werd in 2013 door het Van Gogh Huis in Zundert uitgenodigd om met de plaatselijke corsobouwers samen te werken aan beelden voor het aardbeienfeest. Het duo greep die gelegenheid met beide handen aan. Het bloemencorso in het Brabantse Zundert is al jarenlang een bron van inspiratie voor Heringa/Van Kalsbeek evenals de vis- en bloemenmarkten in Azië. Vooral het afval achter de kramen prikkelt hun fantasie. Dichterbij huis is het niet de optocht, maar het verval dat optreedt na afloop als de wagens aan weer en wind worden overgeleverd. Zundert wordt elk jaar getroffen door de ‘Corsokoorts’. Grote tenten waar de corsobouwers aan de slag gaan, nemen het dorp over. In deze traditie voegen de kunstenaars in. De corsobouwers lassen grote stalen frames aan elkaar waarna de kunstenaars het verzagen en vervormen. De corsobouwers kijken vooral naar de buitenkant; de kunstenaars kijken naar de binnenkant. Heringa: ‘We willen de vorm van binnen en van buiten laten zien. Alsof iets dicht geweest is en open getrokken is.’ Een veelheid van gelaste lijnen ontstaat. Chaos. Het creatieve proces is gebaseerd op ‘het laten gebeuren’. Het duo neemt de vrijheid om te draaien, weg te gooien, toe te voegen, uit elkaar te halen en weer iets nieuws te maken. Als de vorm goed is, beplakken de kunstenaars het frame met papier en lijm. Een koeienschedel dient als inspiratiebron. Meerdere koeienschedels worden in elkaar gevoegd waardoor een plantaardige, organische vorm ontstaat. In het museum is deze creatie later te bewonderen als een roze, staand beeld Zonder titel. De handtekening van Heringa/

Lees meer >> | 1697 keer bekeken

The image as Burden

'Ik schilder geen mensen, ik schilder beelden’ een uitspraak van Marlene Dumas in het filmpje tijdens de tentoonstelling ‘The image as Burden’.

Thema’s als liefde, verdriet, dood en verlangen verbindt zij met een analytische blik op de positie van de schilderkunst binnen de huidige beeldcultuur, gebaseerd op beelden uit de massamedia en op haar eigen polaroids. Insteek zijn altijd actuele politieke thema’s. Een portret van Dumas wordt een politiek landschap. Na verloop van tijd valt dat zwaar op de maag. Deze kunstenaar is ooit begonnen in Zuid Afrika.
Marlene groeide op in Kuilsrivier bij Kaapstad in een landelijke omgeving. Ze herinnert zich de spinnende poes in een doos en zij wachtend ernaast totdat de kittens geboren werden, ondertussen luisterend naar een soapserie op de transistorradio. In de catalogus schrijft ze: “Ik was dol op de illustraties van sprookjes en van de verhalen in de Bijbel, en op de Amerikaanse cartoons die je had. Op de achterkant van sigarettendoosjes tekende ik bikinimeisjes om indruk te maken op vrienden van mijn ouders. Tekenen had twee functies: me terugtrekken in mijn eigen wereld en anderen te vermaken met het vermogen om (populaire) beelden te creëeren met slechts een paar snelle lijnen.”
Toen ze twaalf was, overleed haar vader. Ze ging van een beschermde Afrikaanse basisschool naar het meisjesinternaat met strenge regels. Ze werd gecorrigeerd wegens het lopen op blote voeten… maar de school had wel het vak kunstzinnige vorming. De Britse universiteit maakte haar snel volwassen. Ze ontmoette voor het eerst gekleurde mensen. Ze was 19 jaar en het was 1972. Ze maakte kennis met films, muziek en literatuur. In haar kunstuitingen probeerde ze het menselijk lichaam te abstraheren. De navel werd een poel, het lichaam een landschap. Ze brak met het tekenen van kitscherige pin-ups en keerde weer terug naar de menselijke gedaante.

Ze baseert zich in haar vroege werk voornamelijk op beelden uit kranten en tijdschriften. Televisie kwam pas in 1976. In het werk ‘Love versus death’ uit 1980 zitten al heel veel motieven verwerkt, die haar latere werk zo kenmerken. Beelden van rouw, verdriet en dood waren al in haar beginschilderijen aanwezig.
De kunstenaar wijst op foto’s van dode mensen in de krant die met open ogen zijn afgebeeld. Niet respectvol. Dat doen wij met de vijand en Dumas laat ons in die spiegel kijken. Een aantal schilderijen zet ik in de schijnwerper.

Het Palestijnse meisje met het Che Guevara T-shirt – jaren 70. Dit is het enige beeld waar Dumas bloed geschilderd heeft. Ze doet dat doorgaans niet – uit respect. Het meisje is zo kwetsbaar, zo jong en dan zo’n foto in de krant. Het raakt haar. Dat zijn de beelden die Dumas pakt en hertaalt in haar schilderijen. Ze neemt het beeld niet in z’n geheel over, ook het bloed niet. De krantenfoto gaat over de sterfelijkheid van de persoon, het is de actualiteit; het schilderij gaat over je eigen sterfelijkheid. Zo transformeert ze haar bronnenmateriaal.

The white disease – 1985
Uit de serie monumentale portretten. Ze noemt het situaties. Het is geen portret in reguliere zin maar het vastleggen van een denkwijze. ‘White disease’ is een huidziekte en is een zinspeling op zieke ideologieën zoals apartheid en nazisme.
De close-ups ontdoen het beeld van achtergrondruis. Het gevoel van abstractie wordt ermee vergroot. Twintig jaar later voegt ze nog twee portretten toe: Elisabeth Eibers en Moshekwa Langarmig, beiden uit Zuid Afrika.

Alfa, Lucy en Stern – 2004
Het lijken beelden van dode, opgebaarde kinderen, jonge mensen waarbij de mond half openstaat. Ze doen me denken aan mijn eigen moeder toen ze in het ziekenhuisbed lag, de mond nog niet gesloten. Alleen zij was een oude vrouw vol rimpels met een heel leven achter de rug. Deze beeltenissen ademen maagdelijkheid. Het zijn gezichten die nog niet rijp zijn voor de dood. Of zijn ze gewoon in slaap of seksueel opgewonden zoals het tekstbordje suggereert? Nee, daarvoor mis ik de blossen en roodheid in de hals.
Alfa  – een van de drie monumenten van de vrouwenportretten uit 2004, getoond voor het eerst in Sicilië.
Lucy – de begrafenis van St.Lucia uit 1608 van Caravaggio, Lucia was martelares voor haar geloof. Ze weigerde te trouwen met een heiden en werd gemarteld, opgesloten en met een mes gestoken.
Stern- Ulrike Meinhof, nav. een politiefoto, dood aangetroffen in haar cel, striemen van de strop zijn nog te zien in haar hals. De bleke huid is transparant wit geschilderd, het linnen doek schijnt er perkamentachtig doorheen.

Mindblocks 2009 – Tussen alle beeltenissen in, valt een abstract werk van stenen op. Geen portret, geen mensfiguur maar gestapelde verweerde stenen in lichtblauwe en grijstinten. Het verbeeldt een roadblock, een wegversperring in een niemandsland van controleposten. Een metafoor voor geestelijke verstarring. Mindblocks. Toch spat het verfplezier van het doek. Terpentine slaat grote gaten en druppels in de verfhuid, zwierige bewegingen, forse streken en kleine details. De zwaarte van het beeld wordt zo opgelicht ook door het gebruik van fletse pasteltinten. De onderpartij is wat donker maar nergens is zwart te bespeuren. Het is de tegenhanger van The mother – 2009, een rouwende vrouw bij haar zoon tussen open graven.

The blindfolded man – 2007 – Een indringend donker portret, zwart kroeshaar in de linkerbovenhoek,  een witte verfstreek voor de blinddoek, een stompe zwarte neus, een groot transparant voorhoofd vult de helft van het doek, een sombere trek rond de gevulde lippen, de wanhoop, berusting, beklemming. Na dit beeld en ‘De trofee’ uit 2013 waarbij soldaten uit Congo poseren met een ontvoerd meisje, kreeg ik opeens behoefte aan frisse lucht. The image as Burden is een indrukwekkende tentoonstelling met een geladen inhoud. Heftig soms. Toch is er voor de schilder veel moois te ontdekken. De losse verftechniek van Marlene Dumas is op bijna alle doeken trefzeker en inspirerend. The image as Burden, Stedelijk museum Amsterdam, t/m 4 januari 2015.

 

Lees meer >> | 2097 keer bekeken

Koninklijke prijs voor vrije schilderkunst

Het kan nog net dit weekend, een bezoek aan de tentoonstelling in het Paleis op de Dam. De Koninklijke Prijs voor de Schilderkunst 2014 is dit jaar op 10 oktober uitgereikt door Koning Willem-Alexander aan Jessica Skowroneck, Koen Dodeman, Bob Eikelboom en Niels Broszat. Laat Niels nu een bekende zijn namelijk collega-docent. Beide geven we les aan cursisten op de AKM in Mijdrecht. Deze week gaf hij aan belangstellenden en cursisten een rondleiding. Heel inspirerend om hem te horen vertellen over zijn eigen werk en het werk van andere kunstenaars. Niels is begonnen met het schilderen van middeleeuwse bloemstukken en boeketten. Hij gaf hier zijn eigen twist aan. Door een bezoek aan het Catherijneconvent in Utrecht, raakte hij geïnspireerd door iconen en vooral door de sfeer die dit soort beelden uitstralen. Die sfeer probeert hij te treffen in zijn kleine werken op paneel. Warme tinten in olieverf en eitempera met versieringen die net geen decoraties zijn, lijnen die net niet lopen zoals je zou verwachten. Zijn doeken stralen een Afrikaanse warmte uit, een gloed met intrigerende details. Zo laat hij de knoesten en barsten in het paneel eronder meewerken in het beeld. Overigens schilderen de jonge schilders (kunstenaars zijn allemaal onder de 35 jaar) graag op oude dragers. Het varieert van stukken mdf tot oud hout en ruwe lappen linnen die grof op een frame zijn geniet. Niels vertelde dat hij zelf ook veel geschilderd heeft op hout uit de container. De uitdaging lag er voor hem in om van iets ouds, van afval, weer iets nieuws te maken, een kunstwerk. De collectie die hij voor het Paleis heeft gemaakt is op zelfgemaakte panelen met zwaluwstaartverbindingen geschilderd. In de tentoonstelling waren ook opvallend veel kleine werken te zien, niet veel groter dan een ansichtkaart. Als kijker wordt er wat van je gevraagd terwijl grote werken je gelijk verleiden of verpletteren. Het werk van Hugo Tieleman vond ik erg mooi. Robuust werk van diverse materialen met een landschappelijke insteek. Tieleman hoort bij de genomineerden en greep net mis voor het goud. Een afwisselende tentoonstelling met veel inspiratie voor schilders, nog te bekijken t/m 2 november. Koninklijk Paleis Amsterdam.

Lees meer >> | 1800 keer bekeken

Bloeiend roest - installatie

In mijn atelier verzamel ik materialen en vondsten om te verwerken in schilderijen. Vrienden en bekenden verzamelen driftig mee en komen met de meest bizarre vondsten aanzetten. Dat varieert van een doos oud gereedschap van hun overleden opa tot een verse vossenhuid, geschoten bij de Oostvaardersplassen. Eigenlijk zeg ik overal 'ja' tegen ook al is het groot, zwaar of vies. Van de elandenhuid en vossenhuid heb ik een schilderij gemaakt dat ik ooit in Kadmium Delft heb geëxposeerd tijdens de tentoonstelling 'Van huid tot haar'. Inmiddels is de huid vergaan en zit er een groot gat in het schilderslinnen. Dat heb je met organische materialen, die blijven voortleven. Hoewel de elfenbankjes uit het werk 'Wortelstelsels' nog steeds stand houden. 

In een grote bananendoos verzamel ik oud roest. Een paar jaar geleden ben ik naar de sloop gegaan in de buurt van het industrieterrein en heb me vergaapt aan het prachtige geplette metaal. Mijn verzameling bevat van alles: computeronderdelen, roestige roosters, geplet staal, ouderwetse hamers. Er is alleen een probleem: de objecten zijn te groot om in een tweedimensionaal kunstwerk te bevestigen. En om nu opeens installaties te gaan maken...dat was tot voor kort een brug te ver. Totdat ik een gelijkgestemde ziel ontmoet. Een vrouw die van alles verzamelt en meedoet aan de ZomerSchilder4Daagse in mijn atelier. Er is een klik. Ze vertelt zo enthousiast over haar kleine installaties in de tuin en op balkon. 'Zo raak ik van mijn troep af. Soms wordt er wel eens wat gepikt maar dan hang ik er gewoon weer iets bij.' Dit geeft mij het zetje. Ik stapel mijn dozen op, laad ze in de auto en breng ze thuis. Niet onbelangrijk in dit verhaal is mijn handige man die in het maakproces een cruciale rol heeft gespeeld. Bovendien waren wij net 16 jaar getrouwd. In plaats van een etentje bij kaarslicht hebben wij een hele zondag staan knutselen in onze eigen voortuin. Passen en meten. Ik doe het kijkwerk en hij het schroefwerk. Zo groeit onze installatie waarin het kacheldeurtje van de overbuurman verstopt zit en het ovenrooster van de buurvrouw. We kijken elkaar aan. Dit is het eerste kunstwerk in onze wijk Voordorp. Vijftien jaar geleden was er een subsidiepotje voor een kunstwerk maar vanwege de fallusachtige vorm is dat toen weggestemd. Wij hebben nu onze eigen kunst 'handmade' gewoon in de voortuin van kunstenaar en timmerman.
Elke ochtend als ik de gordijnen opentrek, glimlacht het roest me toe. Bloeiend roest. Dankzij het skelet van de fluweelboom die de installatie draagt, heeft het beeld zijn uiteindelijke vorm gekregen. Binnenkort kleurt de bladerenkroon herfstig rood, geel en oranje. In het voorjaar zal onze huwelijkstotem opnieuw uitlopen met groen blad.Meer foto's op Flickr

Lees meer >> | 1468 keer bekeken

Zee van staal

's Nachts vind ik de Franse gast terug op het parkeerterrein. Haar rolkoffer staat eenzaam te wachten terwijl ze in lichte paniek 112 belt. Overal oranje vlammen boven de huizen aan de donkere horizon. Wat een fik boven Wijk aan Zee. Net op tijd stel ik haar gerust en loods haar met rolkoffer het Nivonhuis binnen waar manlief en ik huiswacht zijn. Van de Hoogovens heeft ze wel eens gehoord maar dat het tegenwoordige Tata Steel dag en nacht vuur spuwt, dat wist ze niet. Ze checkt nog wat rillerig in bij de balie en we kunnen allemaal rustig naar bed.
De volgende dag is het beeld een stuk minder angstaanjagend. Dan zijn het de witte rookpluimen die ritmisch de blauwe lucht in worden gestuwd. Als ik door de duinen naar mijn hippe strandtentje Timboektoe fiets, hoor ik het gepruttel en gerommel van kolen van deze ruige industrie. Een penetrante steenkoolgeur vult mijn neusgaten. Het heeft iets vertrouwds, iets van vroeger. Het fietspad slingert door de duinen langs de even zo ruige kunstwerken gedoopt 'Een zee van staal'. Alle veertien werken zijn gemaakt van cortenstaal dat tegen een stootje kan en van afvalijzer uit de schrootputten. Het staal is destijds door Hoogovens ter beschikking gesteld. Wijk aan Zee werd in 1999 uitgeroepen tot cultureel dorp van Europa en dat werd gevierd met deze tentoonstelling. De kunstenaars kregen atelierruimte en mochten de zware machines van Hoogovens (later Corus) gebruiken. In vier weken tijd stonden de meeste beelden. De entree wordt gemarkeerd door een metershoog traliewerk, een poort van Rudi van de Windt, deze is in 2009 toegevoegd. Ernaast staat een plaquette waarop vermeld staat dat Koningin Beatrix dit park geopend heeft in 1999. Wat een tijdelijke tentoonstelling zou zijn, bleek al gauw te boeiend om weer af te breken. Alle kunstenaars laten zich inspireren door de tegenstelling tussen industrie en natuur en het glooiende duinlandschap. Mooi vind ik het beeld van de Nederlandse kunstenaar Nico Betjes. Door de lichte kleur en de plaats op een heuvel valt het extra op en doet me aan een dier denken, een raar gewerveld dier. Of een schaap, Hollandser kan het niet. Wat er ook uitspringt (voor mij als schilder) is de blauwe abstracte bloemvorm van Jaak Soans uit Estland, opgebouwd uit vier halve cirkels. Vanuit verschillende hoeken bekeken, laat het steeds een ander beeld zien. Ik trap ondertussen bezweet het duin op. Op een fiets zonder versnellingen best pittig. Als ik het geraas van de drie grote windmolens hoor, ben ik er bijna. Mijn favoriete strandtentje wacht gewillig op de Noordpier en staat al jaren in de top tien van beste strandtenten. Aan de bar van Timboektoe bestel ik een schuimende cappuccino, zoek een lege loungebank en laaf mij aan het prachtige blauwe uitzicht over strand en branding met in de rug de witte rookpluimen van Tata Steel. Heb je zin in een weekendje kunst en uitwaaien en zoek je nog een overnachting? Welkom in de Banjaert in Wijk aan Zee. Misschien ben ik wel gastvrouw dat weekend.

Lees meer >> | 1811 keer bekeken