Kunst boven station Amersfoort

Lees meer >> | 2061 keer bekeken

ZomerExpo Anoniem gekozen

Op de valreep nog even naar het Gemeentemuseum Den Haag geweest om het geselecteerde werk van mijn collega-kunstenaars te bekijken. Het was een gevarieerd aanbod, gesorteerd op portret, landschap en stilleven. De klassieke thema's zeg maar. Net als in de vroegere salons hangt het werk van muur tot muur, van vloer tot plafond, enkele uitzonderingen daar gelaten.

Lees meer >> | 1909 keer bekeken

Infiltratie in fort Asperen

Het kunstenaarsduo Liesbeth Bik en Jos van der Pol laat zich in hun werk inspireren door de omgeving. Fort Asperen kon niet anders dan tot een tentoonstelling leiden over grenzen, verdedigingslinies, oorlog, bezetting, verdedigingstactieken, samenzweringen en infiltranten.

 Too late, too little, (and how) to fail gracefully poogt territoria te doorbreken, rookgordijnen op te werpen en de bezoeker vooral op het verkeerde been te zetten.

In het fort staat de herrie-makende installatie Air Time van Jasper Niens. Met een compressor wordt druk opgebouwd om iets in beweging te zetten, maar wat? Lange rode snoeren verdwijnen ergens bovenin de schacht. Ik kan het niet helemaal plaatsen. Elke minuut is er weer dat geluid van druk opbouwen en loslaten met een piepende sis. Bovengekomen bekijk ik de boekjes van Lara Almarcequi over ruïnes in het half donker. Op de muren heeft zij de Bouwmaterialen Fort Asperen  in beeld gebracht. Een lijstje met gewichten van hoeveelheden steen, cement en zand staan in zwarte letters op de muren gekalkt. Het imposante fort is teruggebracht tot de som der delen. Opeens sta ik in een zee van licht en zwiepen de luiken open. Prachtig uitzicht op groen gebladerte en de rivier de Linge (de langste van Nederland). Het schouwspel duurt even en dan vallen de luiken weer dicht en is de nis weer in het duister gehuld. In de volgende nis gebeurt hetzelfde. Air Time speelt een spel met licht en donker (of gaat het gevecht aan met) en de compressor trekt elke minuut alle zeven luiken op de bovenste verdieping open. Wat een verrassing om dit al lopend te ontdekken. Een van de weinige ruimtelijke objecten zijn de prachtige glazen lampen gemaakt door Nomeda en Gediminas Urbonas in samenwerking met het Leerdams glasmuseum. Ze liggen geschakeld op tafels en verspreiden verschillende kleuren licht. De vorm is afgeleid van een zak met lucht. Dezelfde zak die gebruikt wordt om duiven te trainen. Het zijn de trofeeën voor de winnaars van de postduivenrace om de Fort Asperen Cup. Een happening tijdens de opening van de tentoonstelling. Een postduif was in vroeger tijden een boodschapper tussen militaire legioenen. Hoezo vredesduif? 

Lees meer >> | 1929 keer bekeken

De Ontmoeting in Sypesteyn

Gister was de opening van De Ontmoeting. Hedendaagse kunstenaars van kunstenaarsvereniging Kunstronde Vecht en Plassen reageren op de museumcollectie van kasteel Sypesteyn in Loosdrecht. Dat leidt tot verrassende huzarenstukjes. Zoals keramiste Claartje Borren die de kanten kragen van de antieke schilderijen pikt en daarvan een gigantische kroonluchter maakt. De open vormen in het kant heeft ze gemaakt van soepbotjes en mergpijpjes. Deze zijn vervolgens in keramiek aan elkaar bevestigd tot een witte, ronde kraag die boven de hoofden van de bezoekers in de toonkamer bungelt. De gesloten cirkel verwijst naar de cyclus van het leven. Barbara de Clercq liet zich inspireren door het kasteel als vleermuizenburcht. Deze fladderende schepsels overnachten regelmatig in de stille vertrekken van het kasteel en hangen er nu in brons.

Lees meer >> | 2010 keer bekeken

Schoonheid van de wetenschap

Ik vond het een beetje tegenvallen. Had me er zo op verheugd door de mooie plaatjes in de krant. Foto''s van cellen en weefsels, micro-opnamen van nanodeeltjes. Geweldig! Wat een inspiratie voor mijn eigen werk. Goed gestemd maakte ik de reis naar Boijmans Rotterdam. Nadat ik de pindakaasvloer van Schippers achter me had gelaten en vrij was van de penetrante geur in mijn neusgaten kwam ik bij de ''Schoonheid van de wetenschap. Alle beelden waren in beweging. Met grote pixels sprongen ze van de muren. Ik kreeg geen tijd me te verlustigen aan nano-deeltjes want alles zoefde in sneltreinvaart over de muren. De schimmels, beelden van water en geologie. Hoe leuk ik een tentoonstelling op? Jammer, jammer, voor mij een gemiste kans. Wel was er een mooi filmpje van een 12 weken oude foetus waarvoor je even op een bankje kon gaan zitten. Even rust aan mijn ogen.

Lees meer >> | 2062 keer bekeken

Geweld, meditatie en onthechting

Geestelijken die blote vrouwen onder hun kazuifels verstoppen en zich laten pijpen; yogi’s die zich door slangen laten wurgen, zwoele meisjes die zich door kikkers laten bevredigen met opzwepende klanken. Het zijn zomaar wat scènes uit de stop-motion animatievideo’s van Nathalie Djurberg. Deze jonge Zweedse kunstenaar heeft een solo-tentoonstelling in Boymans. Componist en vriend Hans Berg geeft bodem aan de beelden met zijn zelf gecomponeerde symfonische muziek. Een spannend duo dat wereldwijd tentoonstellingen heeft en in 2009 de Zilveren Leeuw in de wacht sleepte op de Biënnale van Venetië.

Het is een beetje donker in de zaal van Boymans. Rechts kijk ik aan tegen grote stroken gekleurd papier die Nathalie Djurberg op de ramen heeft geplakt. Het maakt onderdeel uit van de tentoonstelling en tovert mooie banen gekleurd licht op de vloer. Toch vind ik het wat knullig gemaakt. Een beetje plak- en knipwerk. Maar misschien past het bij haar stijl. Ook haar poppen zijn zelf gemaakt en ruw afgewerkt maar stralen een enorme kracht uit. Puur, oer en authentiek staan een veertigtal beelden uitgestald in vitrines in de meest vreemde posities of yoga-houdingen. Hangend aan een boom, liggend op de rug, in de kat-positie ‘catstretchter’ met spijkers in het lijf geslagen. Dit is lijden. Het is een stevige opmaat naar de video’s die rondom vertoond worden op grote schermen. De titelvideo Snakes Knows it’s Yoga laat een yogi-mannetje zien met lange haren die pogingen doet te mediteren. Deze worden elke keer ruw verstoord door een slang die om hem heen kronkelt en de yogi op het laatst wurgt. De yogi weet echter niet van ophouden en gaat stug door ook al worden zijn ledematen ruw uit elkaar getrokken. De stugge yogi bekoopt het met de dood. Het is indringend en beangstigend om te zien. Djurberg slaagt er goed in om met eenvoudige klei-animaties zulke heftige emoties op te roepen. Nog sterker is dat in de animatie Untitled waarin een wulpse vrouw speelt met een kikker. De rode lippen van de vrouw zijn zwoel en dik en haar hele gestalte roept de associatie op met een seksbom. Hoe de vrouw de kikker benadert en hem over haar billen laat glijden, met haar tong zijn huid probeert te likken roept onmiskenbaar geile gevoelens op. De beelden brengen je naar je eigen donkere krochten en stimuleren je fantasie. In sjamaanse culturen in Midden Amerika worden padden verleid door sjamanen. Ze likken de hallucinerende stof van hun wrattige paddenhuid om in hogere sferen te komen. De video toont vooral de erotische beelden van het likken. Ja, een rode tong van klei kan heel opwindend zijn. De krachtige illusies die Djurberg schept met haar eenvoudige klei-animaties zijn heel indringend door de suggesties van bloed, geweld, rondvliegende ledematen, wormen en andere angstaanjagende dieren. De muziek ondersteunt de beelden met opzwepende ritme’s of zoet getingel.

Lees meer >> | 4963 keer bekeken

Het nieuwe Schuttersstuk

Aan de vooravond van mijn verjaardag zat ik in IJsselstein. Zo'n plek onder de de rook van Utrecht waar ik nooit kom, maar wat eigenlijk een heel leuk stadje is. Een vestingstadje van het kneuterige soort. Ik moest in het stadsmuseum IJsselstein zijn en ook dat was van een kneuterig formaat, gerund door vrijwilligers. Het paste goed bij het thema van de avond: het nieuwe schuttersstuk. Ook al klinkt het heel erg 1700 en oubollig; toch prikkelde het persbericht mijn fantasie. De heren die erachter zitten, zijn zeker niet oubollig. Beeldend kunstenaars Wim van Sijl en Henk Wijnen schotelden hun publiek een performance voor waarin ze al hun subsidieaanvragen en toegekende gelden uit het verleden langs lieten komen. Een stevige beat eronder maakte het tot een swingend geheel. Vervolgens namen we een kijkje bij de tentoonstelling met werk van Wijnen en Van Sijl en wijlen Willem G.Wevers. Het vijfde schuttersstuk werd onthuld. Een scène in de oude graanmolen van IJsselstein. Toen kwam het hoogtepunt van de avond: het nieuwe Schuttersstuk. Het zesde inmiddels. Alle schuttersstukken maken deel uit van de serie Blije Werken. Ik was zo nieuwsgierig naar dit concept en nu was het zover. Alle aanwezigen, een handjevol publiek vooral van het mannelijk geslacht, werden uitgenodigd om plaats te nemen in de geënsceneerde opstelling. Videoschermen, spiegels, logo en videobeelden stonden al klaar. Nu de acteurs nog. Er was wel een voorwaarde aan verbonden: je moest betalen. Toen ik het bedrag hoorde, dreigde ik bijna af te haken totdat een goede fee (m/v) zich tot mij richtte en een mooi aanbod deed. Dat kon ik niet weigeren. Ik was toch ook niet voor niets helemaal naar IJsselstein gekomen. Bovendien was ik morgen jarig. Dit was een origineel verjaarscadeau voor mezelf: mijn eerste echte kunstwerk gemaakt door een ander. Weer eens wat anders dan een huidlandschap in olieverf. Alle deelnemers werden stuk voor stuk opgesteld in het nieuwe schuttersstuk getiteld BlingBamBoom. Geknield, achterstevoren, wijdbeens, zittend op een stoel en ik mocht samen met een figuur gehuld in zwarte NorthFace jas met capuchon, een spiegel ophouden. Geen sinecure want deze moest precies het schilderij aan de overkant spiegelen. Klik - klik - klik. Het zesde Schuttersstuk werd vereeuwigd totdat we kramp kregen en ons los konden maken van de setting. Ik ben onderdeel van een kunstwerk geworden en kan niet wachten totdat het eindproduct afgeleverd wordt. Of zou dat ook weer een happening worden? Volgens mij ben ik in een langlopend kunstproject beland. De kunstenaars willen namelijk het historische aantal van meer dan 150 schuttersstukken gaan overtreffen. In de loft van één van de kunstenaars praatten we na met een glas wijn en bekeken het materiaal alvast op de iMac. Mannen onder elkaar. Er werd zelfs gerookt. Rozig reed ik terug de nacht in, Utrecht tegemoet en mijn bed. En Beer. Ik had vreemde dromen van schutters met speren en vliegende beesten. Op de valreep van mijn vijftigste levensjaar een onuitwisbare ervaring.

Tentoonstelling en Het nieuwe Schuttersstuk is nog te zien t/m 8 mei, Walkade 2, 3401 DS IJsselstein.

Lees meer >> | 2218 keer bekeken

Anselm Kiefer

Het was een tip van beeldend kunstenaarMieke Simons: 'Kiefer hangt in Antwerpen.' Zij werkt net als ik graag met materie en vondsten in haar verf. Kiefer is daarvoor een bijzonder inspirerend voorbeeld. Zijn monumentale werk is niet alleen indrukwekkend van veraf door de afmetingen en het thema (oorlog) maar ook door de details in het werk een feest van herkenning als je dichterbij komt. Beer en ik prikken een datum en gaan onder schooltijd richting het zuiden. We hebben geluk met de files, die zijn er niet. We hebben ook geluk met het weer want de zon schijnt uitbundig. We rijden eerst naar deLuchthaven van Antwerpen waar ik volgend jaar mogelijk werk ga ten toon stellen. De plek valt enigszins tegen. Met Schiphol op je netvlies met grote hallen, witte muren en lange ruime gangen is dit een kabouterlocatie. Op een zonnig terras praten we er verder over en bestijgen dan de trappen van het MKSKA. We parkeren onze bolide voor drie euro voor de deur van het museum. De hele dag. Een ongekende luxe waardoor de Belgen bij ons een streepje voor krijgen. Kiefer, geboren in 1945 in na-oorlogs Duitsland, ontvangt ons met zijn monumentale Grosse Fracht. Een groot werk van lood met een gigantisch loden vliegtuig ervoor met gedroogde zonnebloemen. Kiefer kiest zijn materialen om hun spirituele kracht. Het lood is afkomstig van het dak van de dom van Keulen. De zaden van de zonnebloemen dragen al nieuw leven in zich. Zijn werk is doordrongen van de gedachte dat elk einde een nieuw begin in zich draagt. De foto van dit werk is helaas mislukt maar de andere werken kun je hier bekijken.
Bij het bekijken van zijn werk raakt me de zwaarte maar meer nog zijn liefde voor het materiaal. Er komt nauwelijks verf aan te pas. Al zijn werk is opgebouwd uit lood, organische resten, zaden, verdroogde grassen, takken, klei en gips. Ik raak enorm geïnspireerd en vind mijn eigen doekjes opeens heel erg klein en betekenisloos. Toch zie ik ook verwantschap in gebruik van het materiaal zoals in het werk 'Multatuli' en mijn eigen 'Landscape'. Ik kan niet wachten om weer aan de slag te gaan in mijn atelier.

Lees meer >> | 2391 keer bekeken

Welke titel?

Lees meer >> | 1850 keer bekeken

Het Landschap van boven, van opzij & dichtbij

De Solo-tentoonstelling van Els Vegter belicht het landschap vanuit drie invalshoeken: van boven, van opzij en dichtbij. Van boven trekt de aarde aan ons voorbij als een abstract schilderij. Herkenbare beelden vanuit een vliegtuig bezien. Rivieren en kraters, kloven en spleten, kreken en slenken. Het landschap van opzij komt zo uit de natuur. Met organische vondsten ontstaat een rietkraag op doek. Van dichtbij zijn het de details die fascineren. Een lijmvondst, vissenhuid, lood, bot of een kogelhuls. Huidlagen en aardlagen wisselen elkaar af. In de landschappen kun je reizen en op ontdekkingstocht. 

Zaterdag 13 november opening van de tentoonstelling (filmpje). Het Landschap van boven, van opzij & dichtbij. Vanaf 13.00 uur is de Utrechtse galerie geopend en rond 14.00 uur is de officiële opening door dr. ing. Vijko Lukkien, landschapsdeskundige en bioloog. De tentoonstelling is nog tot 24 december te bezoeken. Zie voor openingstijden Galerie Rob Rademaker.

Lees meer >> | 2553 keer bekeken