KAAPkunstenaars

Curator Mark Kremer heeft de kunstenaars voor KAAP geselecteerd. Het eerste werk wat hij koos wasShelter of colourfulness van Tamás Kaszás uit Praag. Het is een werk dat goed aansluit bij de insteek van deze tentoonstelling: artistiek activisme. Een kas van hout en glas in lood staat midden in het groen. Kaszás heeft zich laten inspireren door ideeën van Goethe, Beuys en Steiner. Eigenlijk wilde hij de bunker onder de grond bouwen maar dat mocht niet omdat de omgeving van het fort beschermd natuurgebied is. Daarop besloot de kunstenaar het gevaarte in de lucht te plaatsen en bouwde hij zijn schuilplaats op pallets. De kunstenaar is gefascineerd hoe kleuren de groei van planten beïnvloeden. Zo schijnt rood licht beter te zijn voor de groei van de bladeren en blauw licht is beter voor de wortels. Als je de houten kas betreedt, is er een plantenbak met kruiden aangelegd onder het gekleurde glas in lood. De zon schijnt naar binnen en tovert kleuren op de blaadjes. Het is binnen een serene, meditatieve plek. Van buiten doet de bunker me denken aan de ark van Noach. Een veilige plek afgeschermd tegen de boze buitenwereld. Kaszás, die ik even ontmoet vlak voor de opening doet me denken aan de veganisten die bij mij in het ecologisch woonproject wonen. Idealistisch, terug naar de natuur en eten van eigen grond. Vanuit dit werk heeft de curator andere kunstwerken gezocht in de lijn van het artistiek activisme. Het gaat in KAAP om buiten je kaders te treden, out of the box  denken. Het spoor van de kunstenaar volgen en je inleven in de ander. Een mooie thematiek zo rond de verkiezingen en na de overwinning van de PVV. De kunstenaar die hier het verst in gaat is Saskia Janssen. Zij dompelt zich graag onder in subculturen van matrozen, bouwvakkers of nachtclubzangeressen. Zij liet zich inspireren door het circus, waar ze zelf ook gewerkt heeft met slangen. Zij is de enige kunstenaar van wie twee werken op KAAP geplaatst zijn. Het eerste staat pal voor het grote buitenterras Hoepel voor Mensen. Een houten brug of schans waarop kinderen met fietsen naar beneden kunnen razen door een geblindeerde hoepel. Ze daagt kinderen uit hun angst te overwinnen en de sprong te wagen, net als zij ooit deed met haar slangenoptreden. Haar tweede werk is iets verderop in een boom geplaatst,Bioscoop voor Vogels. Elf films gemaakt door studenten van de Rietveld belichten de wereld van de mens zoals vogels die zouden kunnen willen zien. Het is de eerste vogelbioscoop ter wereld met een plateau vol pinda’s, brood en gedroogd fruit.

Kaap, elk weekend geopend t/m 4 juli, Fort Ruigenhoek, Ruigenhoeksedijk, Groenekan.

Lees meer >> | 2147 keer bekeken

KAAP

Ik pak mijn spullen om naar fort Ruigenhoek in Groenekan te fietsen. Morgen wordt daar de aftrap gegeven voor Kaap, een groot kunstproject in en rondom het fort voor kinderen en volwassenen. Vandaag is de rondleiding voor de gidsen. We lopen samen met de curator en alle vrijwilligers langs de elf kunstwerken. De curator Mark Kremer vertelt iets meer over de kunstenaars en hun achtergrond. Het eerste werk wat hij koos was ‘Shelter of colourfulness’ van Tamás Kaszás uit Praag . Een bunker van hout en glas in lood staat midden in het groen. Eigenlijk zou de bunker onder de grond gebouwd moeten zijn maar dat mocht niet van het fort, wat beschermd natuurgebied is. Toen het niet de grond in mocht, besloot de kunstenaar het in de lucht te plaatsen en bouwde hij zijn bunker op pallets. De kunstenaar is gefascineerd hoe kleuren de groei van planten beïnvloeden. Zo schijnt rood licht beter te zijn voor de groei van de bladeren en  blauw licht is beter voor de wortels. Als je de houten bunker betreedt, is er een kas met plantjes aangelegd onder het transparante glas in lood. De zon schijnt naar binnen en tovert kleuren op de blaadjes. Uiteindelijk wil de kunstenaar dit proces van groei en beïnvloeding vastleggen en meten. Vanuit dit werk heeft de curator andere kunstwerken gezocht en dan vooral die passen in ‘artistiek activisme’. Het gaat in het hele Kaapproject om even buiten je kaders te treden, out of the box te denken. Volg het spoor van de kunstenaar en probeer je in te leven. Voor kinderen zijn er leuke ontdekkingen zoals een grammofoon die vanzelf gaat spelen als je hard schreeuwt in een pijpje. Of de houten brug waarmee je met fietsjes naar beneden kunt razen door een geblindeerde houten hoepel. Ook de popcornmachine die op gezette tijden popcorn de lucht in blaast wat je lekker op mag eten is vast favoriet bij de kids. Kunstenaar James Beckett laat kinderen kleine bunkers bouwen van allemaal afzonderlijke onderdelen. Door te bouwen en te lijmen ontstaat een eigen kunstwerk wat echter nauwelijks afwijkt van dat van je buurman. Vier bunkers vormen samen één fort. Pinkstermaandag ga ik de eerste rondleiding doen en dan in juni nog drie keer. Maar eerst moet ik me morgen eens goed inlezen in alle kunstwerken zodat ik niet met een mond vol tanden sta. Opening Kaap 23 mei om 2 uur, daarna elk weekend t/m 4 juli. Fort Ruigenhoek, Ruigenhoeksedijk, Groenekan. (vlakbij Utrecht)

Lees meer >> | 2154 keer bekeken

Kunstenaars op Lanzarote

Een heerlijke nacht gehad zo onder de sterrenhemel. Wat opvalt is dat je zo weinig auto’s hoort en dat zijn wij niet gewend, wonend pal aan de A27. De nachten zijn echt doodstil. Na het ontbijt lopen we het stadje in op zoek naar fietsenverhuur. Dergelijke bedrijfjes zijn dun gezaaid. Gister nog vroeg ik het in de apotheek en die jongen haalde zijn schouders op en keek me zeer verbaasd aan alsof ik van een andere planeet kwam. ‘Fiets je nooit?’ vroeg ik. ‘ I drive my car’. Ik wist dat er een fietsenverhuur zat bij het postkantoor dus toen oriënteerden we ons daarop. Even later stonden we bij een Duitse vrouw tussen de fietsen, die hier haar business van gemaakt had en haar prijs goed wist te maken. We kregen vier simpele, wat afgeragde mountainbikes en nadat Beer een borg had gestort, vertrokken we richting Arrecife zuidwaarts. De route loopt pal langs de kust over fietspaden en boulevards. Bij villa Toledo, vlakbij huis nemen we koffie en smeren ons in. De zon schijnt uitbundig en door de wind van zee verbranden we gauw zonder het te merken. Ik voel me wel stoer zo met mijn mannen op de fiets. In Nederland stelt het niks voor, maar hier zijn we een bezienswaardigheid. Met onze gekleurde rugtassen op de rug en Beer met een hoed op, banen we ons een weg door Arrecife en rijden midden op de autoweg. De auto’s wijken ruim uit voor ons. We stoppen bij de burcht Castillo de San Jose. Hier is sinds 1976 het museum van hedendaagse kunst gevestigd. Werken van Manrique, Miro, Tapies en Millares. Verschillende materiekunstwerken zijn te zien. De fototentoonstelling van Huan Zhang boeit ook de jongens. Deze Chinese kunstenaar heeft in het werk ‘ Family Tree’ zijn hoofd vol getekend met de namen van zijn voorouders. In tien verschillende portretten zie je de ontwikkeling. De eerste manshoge foto van zijn hoofd begint met enkele Chinese tekens en de laatste foto toont een volledig zwart gezicht bedekt met inkt. Bizar. Het gaat over identiteit en identiteitsverlies wat bij de laatste wazige foto beangstigend treffend is weergegeven. We klimmen de burcht in en kunnen buiten op het dak ver uitkijken. Het restaurantgedeelte evenals de rest, is ontworpen door Manrique en heeft dezelfde ronde vorm als het restaurant in de Vuurbergen. Dit keer met een prachtig uitzicht op de haven van Arrecife. We fietsen verder langs het vliegveld van Arrecife dat pal aan de oceaan ligt. Hier is plek voor wat naturistenstrandjes. Een fijne locatie zo dichtbij het motorgeronk en de uitlaatgassen van opstijgende vliegtuigen. Het is wel fascinerend om zo dichtbij te kunnen komen en die grote joekels zo over je heen te zien en horen vliegen. We fietsen verder in de brandende zon naar playa Honda waar we wat lunchen onder de schaduw van een palmboom. Het is hier super rustig. Een jogger, een man die zijn honden uitlaat, een fietsend kind maar weinig toeristen. We rijden nog iets verder naar Porta del Carmen waar we gaan zwemmen in de zee. Dit is een grote badplaats met veel hotels en ziet er ongezellig uit. We zijn blij met ons eigen lieflijke Costa Teguise en de Camel’s spring Club. Op goed geluk gekozen via internet maar wel een schot in de roos. Op de terugtocht trekken we allemaal een blouse aan want onze armen zijn flink verbrand ondanks regelmatige smeersessies. We strijken neer in een typisch Spaans eettentje met tapas. Zo’n vriendelijke man achter de bar met een missende tand neemt onze bestelling op. Hij spreekt geen Engels maar heeft wel een kaart in het Engels. Calamaria, gemengde visschotel, wat salade en tapas in veel olijfolie. Alles smaakt gekruid, Spaans en pittig. We eten hier als enige toeristen ons buikje rond. Langzaam lopen de tafeltjes vol met meer mensen en wij fietsen voldaan op huis aan.

Lees meer >> | 2314 keer bekeken

Borst en Zandmotor

Aan tafel schuift Beer een brief onder mijn neus. De uitslag van het bevolkingsonderzoek blijkt al een week lang in zijn brievenbakje te liggen. De hele familie gaat om me heen staan als ik de brief openscheur. Jelle vroeg gister nog in de badkamer: ‘Mam, heb je nu kanker?’ Toen wist ik het nog niet want ik had die brief nog niet gezien.  Ik heb mijn leesbril niet op maar zie wel een hele lap tekst. Dat kan nooit goed zijn. ‘Geef mijn bril eens’ beveel ik. Zoonlief komt toegesneld, ik zet het ding op mijn neus en begin te lezen. ‘Blablabla …beoordeling van uw foto’s….geen afwijkingen gevonden.’ Yes! Dat is goed nieuws. Waar schrijven ze de brief dan mee vol? Dat je vooral geen gat in de lucht moet springen want dat het slechts een momentopname is. Als je iets vreemds ontdekt tussen nu en twee jaar, moet je zelf contact opnemen met de huisarts en er volgt een alarmerend rijtje:

-als u een knobbeltje in uw borst voelt

-als u een deukje of kuiltje in de huid van uw borst heeft

-als de huid van uw borst op een plek dikker is dan normaal

-als er bloed uit uw tepel komt

-als uw tepel verandert

-als uw borst anders aanvoelt

‘Gatver, bloed uit je tepel? Kan dat dan?’ vraagt Jelle verschrikt. Tja, ik moet er ook niet aan denken. Ik vouw de brief weer op en pak mijn spullen voor het atelier waar ik vandaag ga schilderen. Ik werk aan de Zandmotor wat eigenlijk ook de vorm van een borst heeft. Grappig. Zit ik toch weer bij huid. Ik breng zanderige tinten aan, grijs voor de omgeving en een beetje mosgroen voor het hart van de motor. Aan het einde van de dag ziet het schilderij er al aardig uit maar heeft duidelijk nog meer verflagen nodig. De olieverf moet echter eerst goed drogen anders ontstaan vlekken. Ik kleur ook het andere schilderij, een Waddenlandschap in met blauw en bruin. De eerste lagen doe ik met acryl. Daar overheen komen verschillende olieverflagen. Aan het einde van de week ga ik deze werken afmaken. Anders na de meivakantie. In de avond zoef ik nog even met de Volvo naar de sportschool voor een pittige Zumba-les. De Latijns-Amerikaanse muziek knalt door de zaal en het Colombiaanse meisje draait als een gek met haar heupen. Ze heeft een broek met slierten aan, een echte Zumba-broek, die wild heen en weer slingeren bij zoveel billengedraai. Echt, als je denkt dat je dansen kunt of je denkt je jong te voelen met vijftig, ga nooit naar Zumba. De confrontatie met zoveel ritmische, sensuele souplesse is bikkelhard. En die grote spiegels zijn helemaal killing. Toch heeft het jeugdig enthousiasme van het meisje de overhand en krijg ik alleen maar de slappe lach als ik de mambo-pasjes weer eens niet bij kan houden.

Lees meer >> | 2697 keer bekeken

Stille vulkaan

Het wordt weer eens tijd om verf te ruiken. Eventjes achter de computer en dan gauw op de fiets. Oh nee, ik ga lekker luxe met de Volvo, dan kan ik twee nieuw gemaakte schilderijen meenemen naar huis. Vlak voor de aswolk legde ik de laatste hand aan mijn ‘Stille vulkaan’ en die zal nu wel droog zijn. Hoe voorspellend kan een kunstenaar zijn? Ik schilder een stille vulkaanen een week later barst de vulkaan op IJsland uit elkaar. Het schilderij in vurige tinten zal mooi staan bij ons oranje wollen tapijt. Dit is vloeken in de kerk van de kunst, maar ja ik vind het toch wel fijn als een en ander met elkaar combineert in huis. En ook aan je lijf trouwens. Zo kan Beer soms combinaties aantrekken die mij van kleur doen verschieten. Zijn repliek is dan altijd: leg maar wat klaar. Wat dat betreft doen we niet onder voor het stel dat ik onlangs op straat zag lopen. Hij met een ijsje en een klodder ijs aan zijn neus. Zij al poetsend met een zakdoek aan zijn neus. Wie is nou erger? Zij die zich overal mee bemoeit of hij die zich als een kind laat afvegen en blijkbaar niet bewust is van een klodder ijs aan zijn neus? Zo’n stel zijn wij ook een beetje en we lachen er meestal hartelijk om als zich weer zo’n situatie voordoet , waarbij enige scheldwoorden niet ongebruikelijk zijn. Maar daar zijn we aan gewend.

In het atelier aangekomen heb ik eigenlijk meer zin om een nieuw schilderij te ontwerpen. Vroeger kwakte ik altijd gelijk verf op het doek. Tegenwoordig werk ik in series en denk meer na voordat ik iets opstart. In het proces kan ik dan nog heel intuïtief werken en gebruik maken van het toeval. In de serie aardelandschappen ben ik bezig met de Zandmotor en ik maak vandaag de contouren van een Waddenlandschap. Ik laat me inspireren door een kleine afbeelding, een luchtfoto van een eiland. Ik schets de contouren en vul het in met pasta en zand. Dit laat ik drogen zodat ik de volgende keer heel veel te verven heb. Dan wordt het weer eens tijd voor een megalange dag in het atelier. Ik maak nog wat foto’s van schilderijen en foto’s van werk in uitvoering. Misschien is dat wel leuk voor mijn blog of twitter, bedenk ik. Dan kunnen mensen meekijken in het ontstaan van een kunstwerk. Mooie koninginnedagkleuren trouwens...

Lees meer >> | 2673 keer bekeken

Followers

Ik rommel, douche, schrijf, lees en doe een was. Verder wat tuinieren bij ons buitenhuisje. Dat was zo'n beetje het weekend. Zondag rijden we naar Castricum. Zo'n lekker strand met een strandafgang onder handbereik en een parkeerplaats op loopafstand. De mannen gaan graven en Sarah installeert zich met cappuccino op een terrasstoel. De NRC en de Volkskrant met bijlagen geven me vertier voor de komende uren. Even lekker smeren en dan duik ik in de columns van Sylvia Witteman en Wim de Jong, beiden ook op Twitter en leuk om te volgen. Sylvia twittert op haar eigen hylarische manier:  De popcorn is hier heel vies, met namaakbotersmaak. Soms zit er zout én suiker op, dat heet 'kettlecorn' . Ontzettend smerig.  Of deze tweet over haar gezin: Moet je eens met 3 kinderen worst gaan maken. De darmen hingen in de kroonluchter en het gehakt zit nóg tussen de plinten. En ze twittert over het in onbruik raken van boeken en kranten: Zelfs mijn 12-jarige dochter heeft een E-reader. 8-jarige Boelie leest er ook op. Spaart veel geld, bomen, en ruimte in kasten en koffers. En over Twitter heeft ze ook nog niet alles door als ze vraagt: waarom hebben sommige mensen een 'verified profile'? Is dat een hele grote eer? Vast wel

Wim de Jong (ook een Abraham) heeft zich nog maar pas in Twitterland begeven als @DeJongOne en schrijft in zijn column: Ik probeer nu al twee weken de flow, de taal en de toonhoogte van mijn medespreeuwen onder de knie te krijgen. Op mijn stukje van de dakgoot zitten er ongeveer honderd: mijn zogeheten followers. Na publicatie van deze column stijgt het aantal followers tot zijn verbazing in één dag met 100 followers naar de 344 op maandagmiddag.  Ja, ja zo werkt dat bij 'Twittergoden'. Sarah is online te volgen via twitter op @huidlandschap. De avonturen van 'Sarah op twitter' kun je nog uitgebreider nalezen op het gelijknamige blog.

Lees meer >> | 2165 keer bekeken

Sarah op twitter

Dit blog wordt een beetje anders. Leuker ook. Persoonlijker. Interactiever. Wat is er gebeurd? Ik ben 50 geworden. Sommigen zeggen: je hebt Sarah gezien, wat Beer (manlief) op het idee bracht zo'n levensgrote pop voor mij aan de ontbijttafel uit te nodigen. Ik sta nu aan de andere kant van de streep. Het afgelopen half jaar heb ik veel vragen, meewarige blikken en meelijwekkende zinnen moeten trotseren. Het schijnt erg te zijn om die magische grens over te gaan. Het roept in ieder geval van alles op. De input is zo intens geweest dat ik heb besloten er een boek over te schrijven, een dagboek dat loopt van mijn 50e verjaardag (25 maart) tot mijn 51e verjaardag. Zo heb ik al heel wat lotgevallen verzameld en sleep mijzelf iedere ochtend achter de laptop om mijn ei te leggen. Over discipline gesproken. Is de kunst dan helemaal verdwenen uit dit blog? Nee, ook de kunst maakt deel uit van mijn hectische leven waar ik op een acrobatische manier doorheen placht te fietsen. Ik blijf dus schrijven over exposities, mijn eigen werk, huidlandschappen, het creatieve proces maar ook over mijn kinderen, de familie, het atelier, het nieuws en last but not least: social media. Want een linkedin-profiel en facebook-account had ik al, maar deze seniorendame is nu ook gaan twitteren. Wat ik nooit voor mogelijk had gehouden is gebeurd; ik stuur tweets de wereld in. En het ergste komt nog: ik vind het nog leuk ook, dreig zelfs een beetje een addict te worden. Volg je dit blog en volg je twitter dan lees je eigenlijk al een voorpublicatie van het boek dat in 2011 verschijnt.

Je kunt me volgen op http://twitter.com/huidlandschap

Lees meer >> | 2386 keer bekeken

Oudere huid

De huid bij oudere mensen is zo kwetsbaar en doorzichtig dat het kan ontroeren. Beeldend kunstenaar Eline Peek is in staat die ontroering op doek te vangen. Met haar heel eigen kwastvoering toont zij de ouder wordende mens in al zijn puurheid en naaktheid in bleekroze tinten. Met soms verwrongen perspectieven dwingt ze de kijker stil te staan bij dit lichaam in verval. Een lichaam wat ooit jouw eigen lichaam zal zijn want ouder worden we allemaal, als we geluk hebben. Een ontmoeting met jezelf die wellicht confronterend kan zijn maar ook iets kan beroeren van kwetsbaarheid, genegenheid en vergankelijkheid. Tere gevoelens die wakker worden gemaakt. Haar werk doet me denken aan de eveneens bloot geschilderde lijven van Francien Krieg. Twee eigentijdse kunstenaars die het durven het lichaam te tonen zonder botox in al zijn puurheid. Authentieke schilderkunst zonder opsmuk.

Het werk van Eline Peek is binnenkort te zien in galerie Stills. 11 April om 16.00 uur is de opening in de galerie en de tentoonstelling is te zien tot 22 mei. Galerie Stills, Voorstadslaan 68 Nijmegen, open do. t/m zo. van 12.00 tot 17.00 uur.

Lees meer >> | 2733 keer bekeken

Aandacht Aandacht

In deze snelle tijden van hectiek en hypes, is het mooi om af en toe stil te staan. Dat kan bij de tentoonstelling Aandacht2 in Utrecht. De 2 slaat op de tweede in een serie van twee, de eerste tentoonstelling met hetzelfde thema was ooit in Amsterdam.

Neem er ruim de tijd voor want de tentoonstelling is verspreid over drie locaties, die overigens wel op loopafstand van elkaar liggen. In Laboratorio val ik in Dystopia van Patrick van Vught. Met een keur aan afgietsels van verpakkingsmaterialen zet hij een vervreemdenede stad neer. Een aanklacht tegen een cultuur waar vluchtigheid, oppervlakkigheid en snelheid troef is. Heel subtiel en bijzonder zijn de visschubben van Marian Bijlenga.

In het CBK trekt het laatste werk van Truus van de Heuvel je de ruimte in. Fijntjes en met zorg gemaakt waaieren de kwetsbare lianen uit het plafond. Ook het minimalistische werk van Alf Slegers nodigt uit tot lang kijken. De video-installaties van Peter Bogers 'Without the word' werken erg op de zenuwen maar dagen wel uit. In onverstaanbare talen praten mensen indringend op je in. Waar gaat dit over? De papiersculpturen van Jacqueline Santing hebben een serene uitstraling en zijn prachtig gemaakt. In Kunstliefde gaat mijn aandacht als eerste naar de grote sculptuur van André Pielage.Tijdens de opening moest het publiek in korte tijd van locatie naar locatie. Het was super georganiseerd maar het droeg wel bij aan enige hectiek en stress. Nu is dat niet meer nodig. Je kunt je zelfs beperken tot één locatie. Neem vooral de tijd zou ik zeggen en laat de beelden langzaam op je inwerken. Dan kom je helemaal tot rust.

Aandacht2 is een groepstentoonstelling van negen kunstenaars en nog te zien t/m 3 april op drie locaties in Utrecht.

Lees meer >> | 2419 keer bekeken

Burgemeester en blinde op bezoek

Met ketting en al betrad hij ons pand in Utrecht. Ateliercomplex Concordia bestond dit weekend vijf jaar en dat vierden we. De Utrechtse burgemeester Aleid Wolfssen onthulde het nieuwe logo van het pand. De Sirenen van Artivocaal zongen het publiek met operastem naar binnen. Aleid bezocht de ateliers op de eerste verdieping en was erg onder de indruk. In mijn schilderatelier vertelde ik het publiek over het ontstaan van de Huidlandschappen en dat in Utrecht de kunst op straat ligt - soms. Mijn schilderij Opengebarsten bestaat uit stukken lichtgroen glas van een bushokje gevonden in de wijk Overvecht. Ik werk graag met vondsten van de straat of uit de natuur. Aleid luisterde met belangstelling. In het volgende atelier van Beatrijs kregen we een persoonlijk verhaal over haar troostgewaden. Heel bijzonder om te horen hoe zij het thema rouw verwerkt in haar kunstobjecten. De beeldend kunstenaars Trix Arensman en Carlien Oudes delen samen een atelier. De grote geschilderde vis van Carlien aan de muur heette ons happend welkom. Trix had een installatie in voorbereiding met tientallen drijvende petrischaaltjes die nu nog op de grond lagen maar binnenkort ergens drijven op het water. Daarna volgden de schilders Anneke Kerkhof en Bas Lobik die elk ook weer hun eigen stijl hebben. Anneke schildert intuïtief vanuit de kosmos en Bas maakt formele schilderkunst vanuit strepen. "Hij schildert zichzelf onder dak'. Hierna bracht de zingende Sirene ons via de trap naar beneden naar de meubelwerkplaatsen van Sandra Catsburg en de gebroeders Bosma. Prachtige handgemaakte meubels die je allemaal zo in je huis zou willen zetten.

Lees meer >> | 2354 keer bekeken